فرق بذاریم با بزاریم رومیخوایم توضیح بدیم. و این که کجا باید بگیم بذاریم و کجا بگیم بزاریم.
سپاس را می‌گزارند اما کلید را نمی‌گزارند به امان خدا و بروند؛ می‌گذارند.
مشکلی که جدیداً گریبان نوشتار فضای مجازی را محکم گرفته و ول نمی‌کند همین «بزارنویسی»های بی‌قواره‌اند.
یک مثال کوچک:
- بزار زمین تردمیلُ
چی کار کنه تردمیل رو؟
آخر مگر یک جمله‌ی چهار سانتی‌متری گنجایش چند خطا را دارد؟
اصل جمله بوده بگذار زمین تردمیل رو، که /گ/ به خاطر محاوره‌نویسی افتاده و ایرادی نیست اما این «ذال» بیچاره را چرا تغییر می‌دهید؟ مگر چه پدرکشتگی با شما داشت؟
این «را»ی مظلوم را هم که قربانش بروم یا «و» می‌نویسید یا هم با ضمه! خب او هم آدم است... دل دارد، در جمله حسابش کنید!
یا
- بزار امتحانام تموم بشه!
کی بنویسیم بذار کی بنویسیم بزار. برای پاسخ به این پرسش خلاصه‌وار از کتاب غلط ننویسیم نقل می‌کنم:
گذاشتن به معنی «قرار دادن به صورت عینی و مشهود، وضع کردن، تأسیس کردن» و گزاردن با /ز/ به معنی «به جا آوردن، ادا کردن، تعبیر کردن و شرح دادن» است.
خلاصه بگوییم، «ذال» را بچسبیم که خربزه آب است!
یعنی درستش می‌شود:
بذار امتحانم رو بدم.
بذار دستم بهت برسه.
لیوان رو بذار همون جا.
#درست_بنویسیم
"AW Subtitle"
