«چی بگم؟»؛ جمله‌ای پرسشی که هر کسی در طول عمرش دست‌کم یک بار آن را گفته است. پرسشی که پاسخ را در خود دارد. پاسخ، قطعی نیست اما به هر حال پاسخ است؛ سردرگمی.
این گیجی و سردرگمی که در این دو واژه نهفته است پاسخ بسیاری از پرسش‌هاست. «چی بگم» جمله‌ای به‌کمال‌رسیده است. این‌جا زبان و فکر هم‌زمان به نقص و حقارت خویش اعتراف می‌کنند. چیزی نمی‌توان گفت چون چیزی برای گفتن پیدا نمی‌شود. شاید هم پیدا می‌شود اما گیجی و سردرگمی اجازه را به سیستم ساده‌ی عقل نمی‌دهد.
برای موجودی که غریزه‌اش پس از هزاران سال هنوز آن‌قدر قدرت دارد که قراردادها را زیر پا بگذارد، زبان نقطه‌ای‌ست که با مدادی سپید نگاشته شده!
سکوت علاج بسیاری از دردهای انسان است. عاقلانه‌ترین حرکتی که از انسانِ امروز ممکن است سر بزند.
م.ق 🤫
فروردین‌ماه ۱۳۹۹
