لازمه ی شناخت، پرسش صحیح است. به نظرم بخش اعظمی از تحلیل و شناخت خود به پرسیدن یوال های درست بستگی دارد. برخی از ما شاید بخش زیادی از زندگی خود را مشغول کشف چیستی خود باشیم اما در ذهن مان سوال های درستی طرح نکنیم. پی و شاکله ی یک پاسخ به چگونگی طرح آن باز می گردد.
من هم زمان و بخش زیادی از توان ام را صرف این چیستی کرده ام و بارها و به شکل های مختلفی درباره ی خودم از خودم سوال پرسیده ام. سوال هایی از این دست:
چه وقت هایی حس می کنی که واقعا داری از زندگی لذت می بری و لحظاتت را به شکلی که باید سپری کرده ای؟ با انجام چه کارهایی حس می کنی زندگی ات را تلف نکرده ای و از مفید و موثر بوده ای؟ در زندگی ات چه می خواهی؟ دنیای مطلوب تو چگونه است؟ دوست داشتی چگونه می بودی یا چگونه باشی؟ آرمان ها و آرزوهای تو چیست؟ آن رویای یکتای همیشگی ات چیست؟ صبح ها با چه هدفی از خواب بر می خیزی؟
سوال هایی که در آنها اکنون، گذشته و آینده ی من در هم تنیده اند. سوال هایی که جواب قانع کننده ای برایشان نمی یابم. در کتاب ها، فیلم ها، موسیقی ها، مقاله ها، روایت ها، تجربه ها، معاشرت ها، اخبار، نقل قول ها، شبکه های اجتماعی، تعامل ها، تنهایی، سفرها و ... در همه جا به دنبال جواب آن ها می گردم. گاهی ناامید می شوم که شاید من پشتکار کافی برای یافتن این پاسخ ها را ندارم، گاهی حس می کنم این من خیلی مبهم و پر خطایت و با این حجم از حجم نمی توان به پاسخ دست یافت ولی گاهی هم حس می کنم لحظاتی بوده که درست در جای دلخواه م ایستاده ام، جایگاهی شفاف، دوست داشتنی و خواستنی. این لحظه ها قطعه ها جدا افتاده ی پازل چیستی من هستند و شاید یافتن و کنار هم گذاشتن شان سال ها زمان ببرد.
یک لحظه های در زندگی دقیقا لحظه های ما هستند، وقت هایی که حس می کنیم دقیقا خودمان بوده ایم، از آن خود لذت برده ایم و دوست داریم تکرار شان کنیم. دوست داریم رنج های زیادی را ماحمل شویم تا دولاره آن لحظه و آن من بودن واقعی را تجربه کنیم. به نظرم آن لحظه ها چیستی ما هستند و کشف این چیستی نیاز به تجربه دارد، ما تنها با تجربه های ذهنی و تصویرسازی های ذهنی نمی توانیم طعم درستی از لحظه ها بچشیم.
اغلب رنج های زیادی را متحمل می شویم برای رسیدن به یک “آن”، یک لحظه که حس می کنیم در آن دست انداخته ایم و از قعر خاک یک مشت طلای زیبا استخراج کرده ایم.
