چرا باید بی رحم باشیم

مهربانی همیشه فضیلت نیست. گاهی، نرم‌خوییِ بی‌حد، نه‌تنها ما را نابود می‌کند، بلکه جامعه را به سمتی می‌برد که در آن، ضعف به جای قدرت، وابستگی به جای استقلال، و مصرف عاطفی به جای تولید محبت، ارزش تلقی می‌شود. اگر بی‌امان ببخشیم، اگر هرگز به خودمان اجازه ندهیم که "نه" بگوییم، در نهایت تبدیل به انسانی تهی می‌شویم که دیگر چیزی برای عرضه ندارد.

مهربانیِ بی‌قاعده، نسل‌کشی عاطفی است

وقتی همه‌چیز خود را بی‌چشم‌داشت می‌دهیم، در واقع داریم نسلی از انسان‌های وابسته و ضعیف پرورش می‌دهیم. تصور کنید والدینی که هرگز به فرزندشان "نه" نمی‌گویند، هر خواسته‌ای را بی‌قیدوشرط برآورده می‌کنند، و هر خطایی را بدون پیامد می‌بخشند. چنین فرزندی چگونه می‌تواند در دنیای واقعی، که پر از رقابت و سختی است، دوام بیاورد؟

مهربانیِ کنترل‌نشده، مثل آبی است که بی‌رویه به گیاهی داده می‌شود—ریشه‌ها می‌پوسند و گیاه از درون نابود می‌شود. اگر همیشه نرم باشیم، دیگران یاد نمی‌گیرند که قوی باشند. اگر همیشه ببخشیم، دیگران ارزش چیزهایی را که می‌گیرند نمی‌فهمند. و اگر همیشه خود را فدا کنیم، در نهایت چیزی از خود باقی نمی‌گذاریم تا نسل بعد از آن الهام بگیرد.

بی‌رحمیِ هوشمندانه، مهربانیِ واقعی است

بی‌رحم بودن، به این معنا نیست که سنگدل باشیم. بلکه به این معناست که بدانیم چه زمانی باید سخت بگیریم، چه زمانی باید مرز بکشیم، و چه زمانی باید اجازه دهیم دیگران با پیامدهای انتخاب‌هایشان روبه‌رو شوند. این نوعی از مهربانیِ بلندمدت است—مهربانی که به جای نابود کردن، توانمند می‌کند.

یک مربی سختگیر، که شاگردانش را به چالش می‌کشد، در نهایت انسان‌های قوی‌تری پرورش می‌دهد تا معلمی که همیشه نمره‌ی عالی می‌دهد بدون آنکه تلاشی طلب کند. یک دوستِ صادق، که گاهی حقیقت تلخ را می‌گوید، ارزشمندتر از کسی است که فقط تایید می‌کند تا دل کسی نشکند. و یک جامعه‌ی قوی، جامعه‌ای است که می‌داند مهربانیِ واقعی گاهی مستلزم سخت‌گیری است.

برای زنده ماندن مهربانی، باید گاهی بی‌رحم بود

اگر می‌خواهیم دنیایی داشته باشیم که در آن انسان‌های مهربان، بخشنده و دلسوز وجود داشته باشند، باید مطمئن شویم که این انسان‌ها آنقدر قوی هستند که مهربانی‌شان را هدر ندهند. باید مرز بکشیم، گاهی خودخواه باشیم، و اجازه ندهیم که مهربانی تبدیل به ابزاری برای سوءاستفاده دیگران شود.

پس بی‌رحمی، نه ضد مهربانی، بلکه شرط بقای آن است. تنها وقتی می‌توانیم واقعاً مهربان باشیم که ابتدا یاد گرفته باشیم چه زمانی نباید باشیم.