بسم‌الله الرحمن الرحیم
چند روزی هست که بیش‌ازپیش نداشتن یک #پیامرسان_بومی_کار_راه_بینداز بیش از قبل آزارم می‌دهد، به حدی که برخی دوستان دعوت به آرامش و سعه‌صدر کردند.
اما چند نکته و تجربه تأسف‌بار را خدمت شما ارائه می‌دهم.
بیش از یک دهه از عمر بازی‌های ویدئویی (دیجیتال) در ایران می‌گذرد و تعداد عناوین بسیار بالایی در این زمینه تولید داشتیم. قلیلی آثار باکیفیت و متأسفانه اکثرهم بی‌کیفیت! اینجا نمی‌خواهم لعن و نفرین کنم بازی‌های بد را فقط چون بد هستند، اصلاً از بدی خودشان کاملاً رد می‌شوم، لیکن از این حیث که عصمت بازی‌های خوب را نیز لجن‌مال کرده‌اند بسیار آزرده‌ام. تحمل‌کن، چرایش را؛ چون کاری کرده‌اند که بازار بازی‌ها نه به دودسته خوب و مناسب یا بد و نامناسب تقسیم بشود بلکه به بازی ایرانی و خارجی و دوگانه مستتر بد و خوب تقسیم بشود. مخاطبی که به خاطر شیر تو شیر (انصافاً خرتوخر اینجا بهتر می‌نشست ولی ادبم کجاست) بازار و نبود کپی‌رایت جدیدترین و بهترین عناوین بازی خارجی را به قیمت بسیار پایینی (هزینه تمام‌شده بازی 120 دلاری آمریکایی در ایران تنها شامل: لوح خام + رایت + برچسب و پاکت + درصد بستن دهان دولتی‌ها= نهایتاً 10 هزار تومان) تهیه می‌کند و مقایسه می‌کند با بازی ایرانی که 8 هزار تومان قیمت دارد که 4هزار آن سهم دلال گران‌قدر است و 4 باقی هم نهایتاً با کسر کسورات دولتی به دست صاحب اثر خواهد رسید، بگذریم که همین اثر ایرانی هم از رایتر رایت‌کنندگان مصون نمی‌ماند)):
دلیل قبلی بد بود؟ خوب بدتر هم دارد؛ فرض را بگیریم که شعار #ایرانی_ایرانی_بخر و #باافتخار_ساخت_ایران هم کارگر افتاد و مخاطب رفت بازی ایرانی را خرید؛ اینجا حرف اصلی من تازه شروع می‌شود. بازی را با هزار شوق و حماسه #دوباره_می‌سازمت_وطن خریدی و رفتی خانه و می‌بینی بازی اجرا نمی‌شود! اجرا می‌شود ولی فرایند فعال‌سازی آن خودش یک بازی مسخره است، فعال شد و اجرا شد اما ای‌کاش نمی‌شد. نه خلاقیتی و نه هنری و برنامه‌نویسی‌ای! نهایتاً با مقوای همان بازی یک خط‌ونشان روی کف دستت می‌کشی که من‌بعد شاید #خر_بخرم اما ایرانی هرگز! بازی‌های بی‌کیفیت داخلی مهم‌ترین عامل بی‌توجهی مخاطب به بازی‌های باکیفیت #ساخت‌ایران هستند. اصلاً دشمن اصلی همین‌ها هستند. فکر می‌کنید خیلی سیاه نمایی کردم! نه؛ خدا شاهد هست که سعی کردم نرم بنویسم. یک شاهد هم می‌آورم که فکر نکنید روی هوا هست این سطور!
یکی از بازی‌سازان خوب ایرانی یک بازی می‌سازد، عالی، همه‌چیزتمام و اصلاً به قول دوستان پرفکت. بازی را هم‌زمان در فروشگاه‌های داخلی و خارجی عرضه می‌کند. امروز برای اینکه غیردقیق حرف نزنم، از او نسبت فروش داخلی و خارجی را گرفتم. خیلی کلی و بدون دلار به ریال و فارسی – انگلیسی و ...
دوست عزیزم جواب داد تعداد فروش خارجی 40 برابر فروش داخلی بوده
می‌بینی #برادرخوانده عزیز و #پسرخوانده گرامی! اثر فاخر ایرانی 1 چهلم خارج در اینجا فروش داشته.
این فاجعه را به همه بازی‌سازان ایرانی! که نام ایرانی رو برای مخاطب ایرانی ننگ کرده‌اند تبریک می‌گویم و ...?
حالا برویم سر قصه همین #پیام‌رسان‌های ایرانی:
- «#سروش» اثری فاخر از معاونت فضای مجازی صداوسیما: یک پیام می‌فرستی برای طرف، نمی‌رود یا می‌رود و او جواب نمی‌دهد. بهش زنگ می‌زنی و او نگرفته و مورد را تلفنی مطرح می‌کنی و خداحافظی، فردا ظهرش طرف زنگ می‌زند که اخوی چرا هر 5 دقیقه بحث دیروز را در سروش داری برایم می‌فرستی! و شما که همان دیروز بدردنخور بودن سروش برای ثابت‌شده بود و آن را پاک‌کرده بودی از گوشی‌ات، می‌فهمی که عجب #ساخت_ایرانی!
- مرحومان «انار»«گپ»«بیسفون» و ... هم هر یک به طریقی دل ما می‌شکستند! یعنی الان دیگر در مدار جامعه مطرح نیستند.
- اما تازه شکفته‌ای دارد این باغ به نام «#ایتا» دوست دارد فکر کنیم شرکت خصوصی است. باشد ما هم فکر می‌کنیم! تلگرام را که دیدی، همان است فقط نارنجی، این از رابط کاربری، اما صحبت از معماری و فن‌آوری اصلاً بحثش را مطرح نمی‌کنم. صداوسیما هم کلی تبلیغش را رفته که بله جایگزین تلگرام را خودمان درست کردیم، بیایید «ایتا» استفاده کنید. حالا اگه دنیا با میلی‌ثانیه‌ها همه‌چیز را می‌سنجد ما با کیلو ساعت! حالا دو روز هم قطع بود چیزی نیست که!
حرف آخر
ما نیاز داریم به یک پیامرسان سریع، پایدار، سبک، کاربرپسند و بسنده کننده به دو تیک!
از متولیان که دوست دارند از این کسب‌وکارها و تولیدات #ساخت_ایران حمایت کنند هم تقاضا داریم که حمایت کنند، پول هم بدهند، اما محصول را بیرون ندهند و آبرویمان را نبرند. نشود آنچه شد دربازی‌های ویدئویی و خودرو ملی و ...
اگر شما هم این دغدغه‌ها را داشتید بازنشر کنید، شاید برسد به دست متولیان عزیز
