چرا تو این دنیا عزمی برای از بین بردن گرسنگی نیست؟ چون گرسنگی سرباز می‌سازه! گرسنگی، طالبان و داعش می‌سازه؛ خیلی بیشتر از عقیده و خیلی بیشتر از بطالت و سرگردانیِ یه مُشت جَوونِ الدنگِ غربی، گرسنگیه که سرباز می‌سازه و تو این جهنم، همیشه به سرباز نیازه. چرا؟ چون چرخ زندگی رو سال‌هاست با خون می‌چرخونن.
گرسنگی، می‌تونه ذهن و روان و قلب آدمو نابود کنه. گرسنگی، وحشتناک‌ترین اسلحه‌ست. شعارای قشنگ، ایدئولوژی‌ها، تئوری‌های انقلابی، هیچ‌کدومش مال شکمای گرسنه نیست، ولی به وقتش، از دهنای گرسنه درمیاد.
هنرای ناب مال شکمای گرسنه نیست. نگاه‌های عمیق و لبخندهای فرهیخته، مال شکمای گرسنه نیست. شکمایی که به جبر، گرسنه موندن، معنیِ جهنم رو می‌فهمن.
آقای محترم!
من به این راضی هستم که تکه نانی به من بدهید و بعد شخصیت مرا لگدمال کنید. شخصیت به چه درد می‌خوره وقتی تبدیل به نون نشه؟ امشب، حالم خوب نیست و فکر نمی‌کنم این دنیا درست بشه.
حالم خوب نیست؛ یعنی اونقدری خوب نیستم که بتونم حرفای مرتبط و قشنگ و معنادار بنویسم یا حتی لحن محاوره و رسمی این متن آشفته به‌دردنخور رو درست کنم. الان فقط دلم می‌خواد این صفحه سفید لعنتی رو سیاه کنم.
این دنیا یه حفره است با یه جاذبه سیاه که همه خوشبختیای کوچیکو می‌بلعه، خوشبختیای بزرگم اگه جرات کنن روی این سیاره به وجود بیان، وحشیانه تیکه‌تیکه میشن.
یاد آلنده بیفت. رئیس جمهور شیلی. سالوادور آلنده‌ای که توی مدت ریاست‌جمهوریش سالانه سی درصد از خانواده‌های فقیر شیلی به طبقه متوسط تبدیل می‌شدن. آلنده‌ای که عقب نکشید و شبیه اقتصاد بازار نشد و کشورشم کمونیست نکرد. الگوی خودشو داشت. عشق خودشو داشت. آرزوی خودشو داشت برای ملتش. آخرشم پینوشه وحشی رو انداختن به جون کشور. آلنده هم واستاد تا آخرین گلوله جنگید و کشته شد.
حساس شدی؟ فکر نکن یه آدمی الکی بمب به خودش می‌بنده میره عملیات انتحاری. تو فکر می‌کنی برای بهشت این کارو کرده. چون گرسنگی دهنتو سرویس نکرده، عین من! تو نمی‌دونی ششصد دلار آمریکا پرداخت ماهانه داعش، می‌تونه آدمایی رو که ماهی با سه چهار دلار زندگی کردن، تا حد جنون از کنترل خارج کنه. آره! نمی‌دونی! عین من!
تو نمی‌دونی وقتی بهش میگن بعد از عملیات انتحاری، وقتی هزار تیکه شدی و هزار تیکه کردی خلق بدبخت خدا رو، تو که میری بهشت، مام اینجا با دلارها برای خونواده‌ت یه بهشت جمع و جور می‌سازیم. یه خونه‌ای، یه ماشینی، چمی‌دونم یه مقرری کوفتیِ کثافتی.
همون پولی که حقت بود سر سفره‌ت باشه با کار حلال و با ثروت سرزمینت، این‌قدر بهت ندادن، این‌قدر ذلتت دادن کف کوچه‌های پردردِ دودگرفته و پرزباله و بی‌رحم و قسی‌القلب، اون‌قدر تحقیرت کردن و آزارت دادن با سفره خالی و بی‌کاری و جنگ و بیماری و مرگ، که حاضری بابتش پا بذاری روی زندگی خودت و بقیه، با وعده پوچِ ساختنِ آخرت خودت و وعده راستِ آباد کردنِ دنیای خونواده بدبختت... با پولی که کرورکرور از ملت و مردمت تاراج کردن و ذره‌ذره و سکه‌سکه، بین عاملان عملیات انتحاری، تقسیم می‌کنن.
آره! تو منفجر شدی و منفجر کردی، برای رفتن از این جهنم و ساختن یه سقف و پُر کردن سفره ننه‌بابا و برادر خواهرا و زن و بچه‌ت. اینه دنیای مزخرف ما. همتونم می‌دونید. حرف جدیدی هم نبود. شبتون به خیر.
