رویاهای بزرگ

همیشه کسایی بودن تو این دنیا که با ما آدم ها زندگی می کردن ولی همیشه یه فرقی با بقیه داشتن و اونم اینه که...

رویاهایی بزرگی تو سر داشتن...

مطمئنا گفتن این رویاها به دیگران در وهله اول با جهت گیری اونا علیه رویاهاتون رو به رو میشه.

نمیدونم چرا تو جامعه ایی که زندگی میکنیم ، مردم دوست دارن فاز منفی به بقیه بدن ، انسان هایی که فکرهای بزرگ دارن رو سرکوب کنند.

البته چون شاید خودشون نتونستن موفق بشن فکر میکنن که بقیه هم نمیتونن.

از بحث اصلی دور نشیم :))

آیا واقعا داشتن رویاهای بزرگ خوبه و یا اینکه نه ، یه جور داری خودتو گول میزنی با این حرف ها تا کارهای شاید بی اهمیت تر و کسل کننده رو انجام ندی؟؟

همه مون میدونیم که اگه واقعا آدم رویا و افکار بزرگی داشته باشه ، نمیشه در عرض یک شب به همه شون رسید ، پس برای رسیدن بهش حتما باید قبل از اون کارهای کوچیک و شاید بی اهمیت رو انجام داد تا مسیر هموارتر بشه برای رسیدن بهش.

و نکته دوم هم اینکه ، داشتن رویای بزرگ میتونه مثل یه نیرو محرکه عمل کنه و آدم رو وقتی که انرژی و حوصله نداره ، دوباره راهش بندازه.

و نکته سوم هم اینکه ، شاید نشه به اون رویای بزرگ رسید ولی مطمئنا با فکر کردن به اون و تلاش برای رسیدنش میشه به هدف های کوچیک دیگه رسید که خودش ارزشمنده.

به قول مولانا :

آب دریا را اگر نتوان کشید

هم به قدر تشنگی باید چشید