در جهان پر از تناقض و پیچیدگی‌های انسانی، همواره این سوال مطرح می‌شود: حقیقت مهم‌تر است یا واقعیت؟ حقیقت، به معنای جوهره‌ای ناب و پاک، در دل هر انسان نهفته است؛ حقیقتی که ریشه در باورها و ارزش‌های عمیق دارد. اما واقعیت، آنچه در بیرون رخ می‌دهد، تصویری از دنیای ملموس است که گاه با حقیقت در تناقض است.
گاهی حقیقت در دل شب‌های تاریک، نوری است که راه را نشان می‌دهد، حتی اگر واقعیت بیرونی ما را در تاریکی نگه دارد. در مواجهه با سختی‌ها و دشواری‌های زندگی، این حقیقت است که به ما امید می‌بخشد و ما را به پیش می‌راند. اما واقعیت، با تمام تلخی‌ها و زیبایی‌هایش، ما را به زمین می‌نشاند و چالش‌های روزمره را به ما یادآوری می‌کند.
شاید در نهایت، پیوند میان حقیقت و واقعیت است که به زندگی معنای واقعی می‌بخشد؛ همان لحظه‌ای که حقیقتی درونی با واقعیتی بیرونی همسو می‌شود و ما را به اوج انسانیت نزدیک‌تر می‌سازد. پس هر دو، در جایگاه خود، ارزشمندند و در کنار هم، تصویری کامل‌تر از زندگی می‌آفرینند.
نویسنده: مصطفی ارشد
