" آدم باید کتاب‌هایی بخواند که گازش می‌گیرند و نیشش می‌زنند، اگر کتابی که می‌خوانیم مثل یک مُشت نخورد به جمجمه‌مان و بیدارمان نکند، پس چرا می‌خوانیمش؟ "
این جمله در نگاه اول شاید عجیب و غیرمعمول به نظر برسد، اما حقیقتی عمیق را در خود نهفته دارد. کتاب‌هایی که ما را به چالش می‌کشند، همان‌هایی هستند که ما را رشد می‌دهند و دنیایمان را گسترده‌تر می‌کنند.
کتاب‌های آرام و ملایم، همچون دوستان قدیمی و آشنا، شاید حس خوبی به ما بدهند و لحظاتی از آرامش و لذت را به ارمغان بیاورند، اما کتاب‌هایی که روحمان را تکان می‌دهند، آن‌هایی هستند که ذهنمان را بیدار می‌کنند و به ما می‌آموزند که فراتر از محدودیت‌هایمان نگاه کنیم. این کتاب‌ها همچون زهر نیشی هستند که ابتدا تلخ و دردناک به نظر می‌رسند، اما در نهایت می‌توانند ما را از خواب غفلت بیدار کنند و به مسیری جدید هدایت کنند.
کتاب‌هایی که ما را گاز می‌گیرند، ما را مجبور می‌کنند تا با خودمان و باورهایمان مواجه شویم. آن‌ها ما را به بازاندیشی در مورد آنچه که مسلم فرض کرده‌ایم، وامی‌دارند و ما را به سوی حقیقت‌های ناپیدا سوق می‌دهند، این کتاب‌ها، همچون معلمی سختگیر، از ما می‌خواهند که نه تنها یاد بگیریم، بلکه تغییر کنیم.
آدم باید کتاب‌هایی بخواند که گازش می‌گیرند و نیشش می‌زنند، زیرا تنها در مواجهه با چالش‌ها و ناملایمات است که می‌توان به عمق واقعی زندگی پی برد؛ چنین کتاب‌هایی شاید ما را از منطقه امنمان بیرون بکشند و ما را مجبور کنند که با ترس‌ها و ضعف‌هایمان روبه‌رو شویم، اما در عوض، به ما شجاعت و آگاهی می‌بخشند.
در دنیای امروز که پر از اطلاعات سطحی و زودگذر است، نیاز به کتاب‌هایی داریم که همچون فانوس‌های روشن در تاریکی، مسیر را به ما نشان دهند و ما را از سردرگمی نجات دهند.
پس بگذارید کتاب‌هایی را انتخاب کنیم که به جای آرامش کاذب، جست‌وجوی حقیقت را به ما هدیه دهند، حتی اگر این حقیقت در ابتدا دردناک به نظر برسد.
نویسنده: مصطفی ارشد
