شاعری که دلشوره دارد، با قلبی تپنده و ذهنی پر از افکار پیچیده، کلمات را به روی کاغذ می‌آورد. دلشوره‌اش از زندگی، از عشق، از رنج‌ها و شادی‌ها سرچشمه می‌گیرد. او با هر بیتی که می‌سراید، تلاش می‌کند تا این اضطراب درونی را به تصویر بکشد و آن را با دیگران به اشتراک بگذارد. این شاعر با هر واژه، پل ارتباطی می‌سازد بین دنیای درونی‌اش و دنیای بیرون، و از طریق اشعارش، دلشوره‌هایش را به نوعی تسکین می‌دهد. شاعری که دلشوره دارد، هنرمندی است که از تنش‌های درونی‌اش منبعی برای خلق زیبایی می‌سازد.
