و اما نامبرده، آن قصه‌گوی بی‌بدیل، که چون نسیم بهاری در کوچه‌باغ‌های خاطرات ما می‌پیچد و طنین صدایش، همچون آوای دلنشین باران بر بام‌های کهنه، ما را به دنیایی دیگر می‌برد.
نامبرده، همان که در سکوت شب، رازهای نهان را چون گنجینه‌ای ارزشمند در دلش نهفته دارد و با نگاه عمیقش، رازهای هستی را به چشم می‌بیند. او که با هر قدم، چونان شعری نانوشته، خطی از زندگی را بر زمین می‌نگارد و با هر کلام، شکوفه‌ای از معنا بر لبانمان می‌نشاند.
نامبرده، که نامش در آسمان خیال‌ها حک شده و هر حضورش، چونان طلوعی دوباره، نور و روشنایی را به دل‌هایمان می‌آورد؛ او که در لحظه‌های ناب با نگاهی خیره و دلنشین، جهانی از احساس را به ما هدیه می‌دهد و با لبخندی گرم، سرمای روزگار را می‌زداید.
و اما نامبرده، که با دستان پرمهرش، زخم‌های دل را مرهم می‌نهد و با نغمه‌های دل‌نشینش، ما را به سرزمین آرامش می‌برد.
او که در پیچ و خم‌های زندگی، همچون فانوسی روشن، راه را نشانمان می‌دهد و با حضورش، هر لحظه را به یادگاری از عشق و زیبایی بدل می‌سازد.
آری، نامبرده، همان گنجینه‌ای است که در دل‌هایمان جاودان می‌ماند و هر بار که به یادش می‌افتیم، طعم شیرین زندگی را دوباره احساس می‌کنیم.
او که نامش، نه تنها در ذهن، بلکه در قلب‌هایمان حک شده و با هر ضربان، آهنگ زندگی را نواخته و ما را به سوی آینده‌ای روشن و پر امید هدایت می‌کند.
نویسنده: مصطفی ارشد
