همیشه موقع شروع کردن یه فعالیت و استارت زدنش، روحیه مون مثل هرکول میمونه، میگیم: "هیچی جلودار من نیست" و از این حرفا هر روز هم کلی ویدئو انگیزشی میبینیم، ولی یه چند هفته که میگذره یهو به خودمون میایم و میبینیم "ای دل غااافل" "پنچر شدیم چراااا" دیگه مثل روزای اول براش وقت نمیزاریم و کم کم داریم به هدف و انتخابمون شک میکنیم!!!
به نظرم خیلی هامون توی این مرحله حساس سرد میشیم، تسلیم میشن، ولش میکنیم، "اصلا شاید راه من چیزه دیگه ای باشه، این که تنها راه موفقیت نیست"!!!
چه بسا اگه از این "گردنه خطرناک" بگذریم احتمالش هست که موفق بشیم و این یکی رو هم مثل کارای قبلی نیمه کاره رها نکنیم.
حالا علاجش چیه به نظرتون؟
به نظرم خودم که کلی فیلد رو نیمه کاره رها کردم، یکی از بهترین استراتژی ها اینه که زیادی به آخرش و نتیجه فکر نکنی، از موفقیت های ریز و درشت توی مسیر لذت ببر، بزار به چشمت بیاد که داری پیشرفت میکنی، روز اول کجا بودی و الان کجا ایستادی.
خب حالا چطوری؟
بهتره هدف گذاری کوتاه مدت کنیم، چه اشکالی داره اگه هفتگی فکر کنیم.
"فعلا قله رو ولش کن، از مسیر لذت ببر"
خودشناسی×یاگیری×برنامه ریزی کوتاه مدت×روحیه قوی×
