بعد از انقلاب اسلامی، رهبری نظام و مسؤولین با توجه به آیه «الذین ان مکنّا هم فی الارض اقاموا الصلوه» سعی بر احیای نماز داشتند و دارند که می توان به عنوان نمونه به برگزاری کنگره های عظیم ادواری نماز، برپایی جشن های تکلیف برای فرزندان انقلاب در مدارس، ایجاد مساجد در مراکز آموزش عالی کشور و ادارات در سراسر کشور اسلامی اشاره نمود. نویسندگان نیز در این خصوص به انحای مختلف قلم فرسایی کرده اند و شاعران نیز بر خو د وظیفه دانسته و می دانند که با ذوق و واقع بینی در احیا این فریضه الهی قدمی بردارند. عباس براتی پور از جمله شاعرانی است که با صحنه سازی عرفانی در فضای میکده عشاق، نماز را سلسله جنبان تفکر عرفان اسلامی معرفی می کند که توسط عارفان روشن ضمیر اقامه می شود:
حی علی الصلوه
میکده باز و خمره ها در جوش عاشقان مست و عارفان مدهوش
سر خوش از باده و به کف ساغر یکدگر را گرفته در آغوش
یک طرف می کشند جا م از هم یک طرف خمره ها برند بر دوش
می زند مطرب این نوا با چنگ نغمه دلنواز نوشا نوش
ناگهان زان میان یکی برخاست گفت این نکته را به جوش و خروش
ای همه عارفان ربانی مست از ساغر الست، خموش
بشنوید این کلام یزدان را که برد از سر خلایق هوش
می رسد از فراز مأذنه ها بانگ «حی علی الصلوه» به گوش
بشتابید جمله سوی نماز که چنین است خود پیام سروش
سعید اصفهانی نیز در غزلی زیبا مخاطبان خود را به نماز دعوت می کند وی سحرگاهان را میقات احرام مناجاتیان می داند و ناله مرغ سحر و بانگ موذن را دعوت کنندگان عاشقان زمزم عرفانی نماز می داند.
شد صبح ز جا خیز! که هنگام نماز است هنگام مناجات و گه راز و نیاز است
مرغ سحر از دل ، چو جرس نالد و گو ید ای خفته ز جا خیز ! که ره دور و دراز است
تا از افق نور بتابد گل خورشید بر شب زده دلها، به سحر پنجره باز است
گلبانگ مؤذّن رسد از مأذنه بر گوش یعنی: بشتابد که هنگام نماز است
سجاده گشایید که زین فرش معلّا تا عرش برین ، سوی خدا دست دراز است
رندی به سحر گاه شنیدم که همی گفت الحمدلله که در میکده باز است
بی فیض کسی از در او باز نگردد چون خواجه کریم است و بسی بنده نواز است
صد شکر «سعیدا» که تو را از سر اخلاص با عجز به خا ک در او روی نیاز است
