گاهی وقتا دلم میخواد هیچ تلاشی برای اینکه متنی که مینویسم دیده بشه انجام ندم
دلم میخواد واسش عکس نزارم هشتگ نزارم توضیح نزارم حتی گاها دلم میخواد گوگل هم یادش بره این متن رو بخونه و فقط افکارم که تبدیل به کلمه شده به خودی خود ارزش پیدا کرده باشه
ازمن بپرس میخوای چیکار کنی ؟ تا منو دوباره بندازی تو یه چاه سردرگم کننده که انگار سقوط توش تا مایان عمر میخواد ادامه داشته باشه !
آدم تنوع طلبی مثل من هیچوقت نمیتونه تا اخر عمرش یکار بکنه من کلی درس خوندم و اخرش رشته دامپزشکی رو زدم و ازم بپرس که این رشته رو دوست داری ؟ تا منو تو همون چاهی که هستم تو یه چاه جدید تر بندازی
هم آره هم نه ولی قطعا عشق بچگیم نبوده بعضی وقتا میگم شاید من تو یه مغازه که توش کامپیوتر اسمبل میکنن خوشبخت ترین آدم جهانم تا تو گاوداری
یا شاید اگر یه ماشین داشتم که هم ماشینم بود و هم خونم و باهاش همه جا رو بدون دغدغه پول میگشتم
واقعا از زندگیم راضی میبودم
یا بعضی وقتا دلم میخواد زیادی آدم فداکاری باشمو زندگیمو وقف پیشرفت های بزرگ تو کشورم کنم
یه آدم ارمانگرا مثل من بزرگترین ضعفش اینه که آرامشش تو اینه که تنوع تو همه چی بهش امنیت میده
دلش میخواد همه چیو ببینه و تجربه کنه تو یه چیزی کارکردن مثل زندونی کردنش میمونه
نمیدونم شایدم این واقعا ضعف نباشه
