چند شب پیش که داشتم همراه احسان می‌دویدم، تازه متوجه شدم که اگه توی هر کاری یه همراهی داشته باشی که ازت قوی‌تر باشه، چقدر این مسئله باعث رشدت سریع‌ترت می‌شه.
هر چه من می‌خواستم توی مسیر بایستم و استراحت کنم، چون می‌دیدم احسان داره می‌دوه و می‌ره، منم می‌خواستم که تا حدودی کم نیارم و پا به پای اون خیلی بیشتر از توانم دویدم.
تو بقیه چیزا هم همینطوره. همراه بزرگ آدمو بزرگ می‌کنه.
بزرگ‌ترین ظلمی که آدم به خودش و اطرافیانش می‌کنه اینه که برای دلخوشی اطرافیان خودش رو تا حد اون‌ها پایین بیاره.
چه فهم باشه، چه نوع گفتار و چه فرهنگ.
و البته نقطه شروع این ظلم هم انتخاب اطرافیانی هست که از تو پایین‌ترند و وقتی باهاشونی، فکر می‌کنی کسی هستی.
