فسنجانِ مدیریت

موفقیت مثل آشپزی است.قرار نیست بهترین غذای دنیا را بپزید.مهم این است که بتوانید بگویید با موادی که در اختیارم بود هیچ‌کس نمی‌تواند غذای بهتری بپزد.

ادوارد دو بونو

مهم این است که بتوانید بگویید با موادی که در اختیارم بود هیچ‌کس نمی‌تواند غذایی «با این طعم» بپزد.    خودم

هیچ‌وقت ادعایی در بهترین بودن نداشتم و ندارم.اما در متفاوت عمل کردن چرا.

چون جمله از اشتراک بین آشپزی و موفقیت گفت،من هم اول از آشپزی می‌نویسم.در آشپزی کاملا متفاوت از روش‌های معمول پخت‌وپز می‌کنم/می‌کردم.مدت زیادیه که از این فعالیت شیرین منع شدم.به مخلوط کردن خوراکی‌ها یا همان به اصطلاح بمب درست کردن علاقه بی حد و حسابی دارم.طوری که در پرونده من مستنداتی از به دست ‌آوردن طعم فسنجان از قهوه آن هم بدون مرغ،طعم جگر گوسفندی از زبان گوساله و طعم آش رشته با مخلفات کامل از پیتزا موجود است.آخرین بار از ترکیب چرخ‌کرده و آرد ذرت و چای ماسالا و همه سبزیجات و ترکیبات خشک در کابینت و همچنین هر چیزی که سفید باشد اما نمک و شکر نباشد،محصولی به دست آمد که به‌نظرم در صنعت ساختمان پل‌سازی و سدسازی کاربرد داشت.چاقو و کفگیر حتی با ضربه هم توان نفوذ نداشتند.

متاسفانه جز اخوی طرفداری ندارم.آن هم تا وقتی که خبر ندارد خوراک خوش رنگ و بد لعابی که جلویش گذاشتم دستپخت من است.باور من این است که شاید اینجا زیاد معده‌ها و کلا سیستم گوارش با دست‌پخت من هماهنگ نباشند،اما مطمئنا نقطه‌ای کشف نشده در این دنیا هست که مردمش با اشتها دستپخت من را با ولع نوش‌جان کنند.معتقدم که هیچ‌کس با این ترکیبات به این طعم‌ها نمی‌رسد.

نتیجه در محیط کار کاملا متفاوت است.متفاوت از هرآنچه که دیگران دیده‌اند کار را اداره می‌کنم.پروژه‌ای که دیگران با بیست نفر در ده ساعت انجام می‌دهند،همان را با پنج نفر در هفت ساعت انجام می‌دهم.آنقدر نفرات را در تمام محیط به شکل چرخشی استفاده می‌کنم که هیچ‌کس با اطمینان نمی‌تواند عنوان شغلی‌اش را در یک یا دو کلمه اعلام کند.جذب و ریزش پی‌درپی.البته از قبل تمام شرایط را به کارجو و متقاضی کاملا شفاف توضیح می‌دهم.این که کی دقیقا کِی در کجا بهینه‌تر و مفیدتر است،مسئله‌ایست که فقط من می‌بینم.همیشه هم نتیجه داده.بالا رفتن راندمان،فعال شدن تمام ماشین‌آلات و مهمتر از همه استمرار کیفیت.

برای سپردن مسئولیت به ترکیبی از سن،انگیزه،دانش،مهارت،جثه،آینده و البته سوابق گذشته نگاه می‌کنم.آنقدر پیچیده که هرگز کسی نتوانسته ترکیبی که برای هر پروژه در نظر می‌گیرم را پیش‌بینی کند.

صرفا از تشابه تکنیک بین آشپزی و شغلم و تفاوت در نتیجه‌شان نوشتم.فکر می‌کنم کاملا مشهود بود که قصدم تعریف از خود نبود.این پز نبود.سبک زندگی‌ام بود ;)