عقربه ی قمر ، محمدرضاپریشی

بی امیدان

ماه را در عقرب می گفتند

باران اسیدی می بارید و

خورشید تنها را

نگاتیوهای دشت ناگهان

دو تا دوتا می دیدند

چرخینه همیشه سیاه پوش را

مگر به زور یکی شمع

می توان روز دید ؟

□

نه خورشید و نه زمین

نه ستاره ها و نه حتی قمری دلتنگ

مرکز جهان بودند و

پی اش می گشتند.