دنیای شاعر ها خیلی عجیب است. وقتی کنارشان مینشینی و از چیزی حرف میزنی از نگاهشان درک میبارد. گویی هم شما آنهارا زیسته ای و هم آنها شما را...
همین که میدانی به طبیعت آنطور که خودت نگاه میکنی نگاه میکنند کافیست برای جفت شدن روحت با روحشان.
شاعر ها فیلسوفانِ بزرگی اند که احساس در کلامشان حرف اول را میزند. شاعر ها هیچگاه شبیه هم نیستند و همین کافیست تا میلیون ها دنیای موازی اما متفاوت داشته باشیم.
برای خلقِ یک دنیا لازم نیست بنویسید تا شاعر نام برده شوید!
همین که شعر میفهمید یعنی شاعرید...
مأوا مقدم / 4 بهمن 1401
