درون ذهن ما، به جز خودآگاه و ناخودآگاه، قسمت دیگه ای هم وجود داره. حداقل من دلم میخواد که اینطور باشه. اگه اینطور باشه، دیگه خیلی از سوالاتی که مغزمو داره منفجر میکنه، بی جواب نمیمونه.
من به این قسمت جدیدالکشف میگم "آگاهی نا آگاهانه". شایدم دلم بخواد اسمشو بزارم "نا آگاهی آگاهانه". به هر حال دستم بازه که هر اسمی دلم میخواد روش بزارم، چون وهم و خیال من سقفی نداره.
این قسمت هر زمانی میتونه فعال بشه. مثلا زمانی که پرتوی آفتاب از پرده ی حریر کهربایی رنگ رد میشه و خودشو به دیواری میرسونه که زمانی تابلوی منظره ای به روی شونه هاش سنگینی میکرد. حالا دیگه خبری از اون منظره نیست. نه منظره ای وجود داره و نه آدم های درون منظره.
اینجاست که این قسمت جدید کارشو شروع میکنه. تو رو پرت میکنه وسط کوچه ای که چراغونیه و از نم بارون آرومی که میاد، تنفس میکنه. تو رو تا سر حد مرگ به شوق میرسونه. تا میای ازین ذوق و شوق لذت ببری و اونو با عزیزانت شریک بشی، دوباره به دنیای حقیقت ها و واقعیت ها بر میگردی. حقیقت ها و واقعیت های دروغین.
دیگه نه از کوچه خبریه نه از چراغونیاش. نه پرتو آفتابی رو دیواره و نه بارونی هست که نم نم بباره. فقط تو میمونی و خودت که خیلی وقته از اون هم خبری نیست.
نویسنده: مجید نهازی
پ.ن: تصویر توسط هوش مصنوعی تولید شده است.
