یادم می‌یاد اون موقع‌ها که می‌خواستیم بریم مدرسه (من خودم سال 1365 رفتم کلاس اول) مامان‌ها برای زنگ تفریح اول و دوم خوراکی برامون می‌گذاشتن. معمولا دوتا ساندویچ نان و پنیر و گردو یا نان و پنیر و گوجه، یک عدد سیب یا یک میوه دیگه که خوردنش راحت باشه جز خوراکی بچه‌ها بود. یک غرفه خوراکی فروشی هم در مدرسه‌ها بود که بابای مدرسه اونجا رو اداره می‌کرد و بچه‌ها معمولا از اون غرفه پفک و بیسکوییت و کیک می‌خریدن.
اون موقع‌ها از چالش پسماند صفر و نه به پلاستیک خبری نبود. بچه‌ها خوراکی‌هاشون رو داخل پلاستیک فریزر می‌گذاشتن و به مدرسه می بردن. سال‌ها گذشت و گذشت و تغیراتی در خوراکی های مدرسه به وجود اومد ولی روند بردن خوراکی داخل پلاستیک‌های فریزر یا پلاستیک‌های کمی ضخیم‌تر همچنان بدون تغییر باقی موند.
بعدها چندتا آدم خلاق که دغدغه محیط زیست رو هم داشتن به این نتیجه رسیدن که برای وسیله بردن خوراکی‌ها به مدرسه فکری بکنن. اونها به این نتیجه رسیدن که شاید کیسه‌ها و کیف‌های پارچه‌ای جایگزین خوبی برای پلاستیک باشن. چون از یک طرف بارها و بارها قابل استفاده هستن و از یک طرف دیگه می‌شه با طرح‌های زیبا بچه‌ها رو به سمت اونها جذب کرد. تازه اینطوری پلاستیک کمتری هم مورد استفاده قرار می‌گرفت.
بعد از اون صنعت تولید جالقمه همینطور پیشرفت کرد و در هر دوره افراد خوش ذوق و باسلیقه‌ای به این صنعت وارد شدن و جالقمه‌های متنوعی ساخته شد. مثلا یک نفر جالقمه‌ها رو مثل شخصیت‌های عروسکی می‌ساخت یا یک نفر دیگه از مدل‌های ساده‌تر کیسه‌ای استفاده می‌کرد و خلاصه هر کس بسته به سلیقش طرحی رو اجرا می‌کرد. حالا اینطور شده که بچه‌ها داخل کیف مدرسه‌شون یک کیف بامره هم برای خوراکی‌هاشون می‌گذارن.
راستی خود من هم در عرصه ساخت و دوخت جالقمه فعالیت می‌کنم و کار داخل عکس اول این صفحه هم یکی از کارهای خودم هست. من کارهام رو در پیج nahidanstore اینستا و غرفه اینترنتی ناهیدان در سایت باسلام عرضه می‌کنم.
