هوا در هوا، موجِ توفانِ سمّی
صدا در صدا، صوتِ انسانِ سمّی
به روی زمین، سرزمینی ندارم
من و پرسه در «شهر تهران» سمّی
دلِ کوچه‌ها خسته از تنگ روحی
قدم تا قدم، یک خیابانِ سمّی
پرستو، پیام آورِ بی بهاری
کلاغان صفِ سوگوارانِ سمّی
درختان صبورانِ صاف ایستاده
وهر برگشان، چترِ بارانِ سمّی
تحمّل، تناور درختی است امّا
شکست این تناور، ز توفانِ سمّی
سر وَ سربلندی، جدا مانده از هم
چه سرها فرو در گریبانِ سمّی
چه دستانِ سبزی که خشکید و خَم شد
به تیغِ بلندِ زمستانِ سمّی
دلم ریشه در شیبِ سیلاب دارد
خوشا سیلِ سختِ خروشانِ سمّی
خوشا وارهیدن، به دریا رسیدن
گذشتن از این ماتمستانِ سمّی
و من «شعرِمسموِم این روزگارم»
که حالا رسیدم به پایانِ سمّی
ناهید یوسفی
