آدم ها میروند که بمانند...

امروز داشتم برنامه های گوشیم و پاک میکردم...
برنامه هایی که شاید یکسالی نبودم ولی هنوز داشتمشون .
دلم برای تموم آدمای مجازی که باهاشون دوست بودم ، دعوا کردیم ، بحث کردیم و.... تنگ شد .
نه اونایی که تو برنامه باقی موندنا . نه.
برای همشون که یهو اکانتشون خاموش شد و آخرین پیامشون درمورد روزمرات بود. و بعدش رفتن که رفتن....
معمولا این آدما جای بیشتری از ذهنت میگیرن که چیشد یهو رفتن؟ الان زندن؟حالشون خوبه؟ ما رو یادشون میاد و....
تا اینایی که صفر کردن و تو بیو نوشتن of.
یا اینایی که خبر داشتی بخاطر کنکور و زندگی وقت ندارن بیاین و احتمالش هست دلتنگ شن و برگردن.
البته خوبی و این برنامه اینجور بود که اگر یه پست میزاشتی مثل سنگ قبر جای گل و اینا داشت و در نبودت قلب میزاشتن.
چه اونایی که میشناسنت و چه اونایی که نمیشناسننت.
ولی دلگیرترین جا اونجاییه‌که هنوز امید به برگشتشون داری. چه اونایی که برای کمبود زمان رفتن چه اونایی که بی خبر رفتن!
اکانتای خاموش مثل عبور میون قبرستون ، دلگیره .
چون میدونی به زودی نوبت خودتم میرسه . و حتی ممکنه یاد اکانتای خاموش قبلی خودتم بیفتی و دلت برای تک تک آدمای اون شبکه تنگ‌ شه. آدمایی ناشناخته که راهنماییت میکردن! دوست بودن !‌و تجربه هاشون تقدیمت میکردن.
ولی امروز روز سختی بود پاک کردن برنامه ای که کلی آدم شاهد تغییرات شخصیتت بودن ، آدمایی که منتظر برگشتت هستن و....
و در آخر ، داشتن احساس دلتنگی و ناراحتی نسبت به تموم اکانتایی که یهو رفتن که برنگردن و توهم جزئشون شدی....

[[میگه ما میزبانیم یا مهمان! میزبان آدم هایی که گاه و ناگاه وارد زندگی مون میشن، اذیت مون میکنن یا به کمک مون احتیاج دارن.

و مهمان ادم هایی دیگه میشیم، آدم هایی که خودشون میزبان ما محسوب میشن.

هرآدمی دیر یا زود، آسون یا سخت از زندگی ما محو میشه، و مهمان آدم های جدیدی میشه، اینجاست که آدم باید میزبان خوبی باشه!

چراکه هرچند لحظه وداع سخته اماتنها خاطرات شما به جای می مونن.]