پناه من

شما پناه من بوده اید همیشه...
شما پناه همه روزهای بد و خوب من بوده اید...
پناه تمام روزهای تلخ و شیرین...
پناه تمام لحظات سخت و آسانم...
پناه تمام لحظاتی که بغض گلویم را می گرفت و راهی برای خلاص شدن نداشتم و با بر لب آوردن نام شما تبدیلش می کردم به اشک...
پناه تمام لحظاتی که از آدم ها ناراحت و گریزان می شدم و کسی را نداشتم تا به آغوشش پناه ببرم...
پناه تمام لحظاتی که ترسیدم در این شهر بزرگ و کسی را نداشتم تا به او بگویم می ترسم...
پناه تمام لحظاتی که گله و شکایت داشتم و کسی حوصله‌ی گله و شکایت شنیدن نداشت...
پناه تمام لحظاتی که به نداشتن بابا فکر کردم و حس کردم غریب عالمم اما فکر کردن به شما و داشتن شما نجاتم میداد...
پناه تمام لحظاتی که آن غم بزرگ به تنهایی به قلبم هجوم می آورد و نمی توانستم برای تسکین کاری کنم اما نام شما را زیر لب زمزمه می کردم و می گفتم غم شما بزرگ ترین غم تمام دنیاست و غم بزرگ من کوچک است در مقابل آن...
پناه تمام لحظاتی که گرفتار بودم و گرفتار می شوم و اولین نامی که بر زبان می آورم و از او کمک می خواهم...
پناه تمام لحظات تنهاییم...
پناه تمام لحظاتی که آدم ها عصبانی ام می‌کنند و کاسه ی صبرم را لبریز می کنند...
پناه تمام لحظاتی که آدم ها با آمدن و رفتن شان زندگی نابوده شده ام را زیر و رو می کنند
پناه تمام لحظاتی که از خودم ناراحتم و نمی دانم باید چه کنم از دست خودم..
پناه تمام لحظاتی که دلم می خواهد از آدم ها و حرف هاشان فرار کنم و دور شوم...
پناه تمام لحظات اول صبحم که می ترسیدم از خانه بیرون بروم...
پناه تمام لحظات آخر شبم که می ترسیدم به خانه بیایم...
پناه تمام لحظاتی که آدم ها با حرف ها و نگاه هاشان و رفتارهاشان مرا ترسانند...
پناه تمام لحظاتی که عزیزانم را از دست دادم و جز شما مرهمی نبود بر دل سوخته و داغ دیده ام...
پناه تمام لحظاتی که ازعزیزانم دور می شوم و اشک از چشمانم فرو می ریزد...
پناه تمام لحظاتی که به تمام شدن زندگی فکر کردم و فکر می‌کنم باید تمامش کنم اما ادامه می دهم....
سخن کوتاه کنم...
خسته ام...
این خستگی عظیم بدجور مرا از پا انداخته...
دلم تنگ شده... می ترسم... گریزانم...
به تمام شدن زیاد فکر می کنم...
دوری از شما امانم را بریده...
مرا به سوی خودتان دعوت کنید...
من به دیدار شما سخت محتاجم همین.

#و_هزار_حرف_نگفته