اگه همیشه برای همه در دسترس باشی؛
همیشه به فکر حال بقیه باشی؛
همیشه بخوای گوش شنوای دردهاشون باشی و قهرمان زندگیشون؛
نهتنها کسی قدردونت نیست —
بلکه آخرش خودت از پا در میای:
یا سکته میکنی،
یا بدنت یه جور دیگه ازت انتقام میگیره — مثل سرطان،
یا روانت فرومیپاشه و میرسی به تیمارستان.
«Human Giver Syndrome» یا همون «سندرم انسانی که باید فقط بده»، اولینبار توسط دو خواهر، امیلی و املی ناگوسکی، توی کتاب Burnout مطرح شد.
ساده بگم:
یعنی تو باید همیشه ببخشی،
هیچوقت چیزی نخوای،
و حتی خواستن برات تبدیل بشه به گناه!
چون خودم تا مرز فروپاشی رفتم و سالها توش گیر کرده بودم. نتیجهش چی شد؟
اضطراب مزمن، حملات پنیک، و بدنم که مدام داشت هشدار میداد.
مشکل چیه؟
اینکه ما مهربونیم؟
نه.
مسئله اینه که هیچ حد و مرزی برای فداکاریهامون نداریم.
و این، آخرش نابودمون میکنه.
یکی از دوستات داره از همسرش جدا میشه. میاد پیشت، درد دل میکنه، انتظار داره ساعتها گوش بدی، حمایت کنی، مشاوره بدی؛
بعدش زنگ میزنی به مامانت که فقط حالش رو بپرسی، اما اونم شروع میکنه به بد و بیراه گفتن به زمین و زمان و تو: که این پیری چه دردیه دیگه نه میتونم راه برم، نه بشینم، نه بخوابم؛
میرسی سر کارت. همکارت با حالت فروپاشیده میاد و میگه حال روحیش بده، شاید حتی به خودکشی فکر کنه؛
شب سوار تاکسی میشی. راننده میگه بچهش سرطان گرفته. پول درمان نداره. داره از کله سحر تا بوق سگ کار میکنه بلکه بتونه زنده نگهش داره.
شب برمیگردی خونه. میخوای فقط یه ذره ذهنتو خالی کنی. میری تو اینستاگرام، میبینی یه جوون بیست ساله تصادف کرده مرده، بچهی یکی از بلاگرها تو کما ، یه جوون بی گناه رو اعدام کردن و...
دنیا پر از درد و و کثافت و فاجعهست!
تو با خودت میگی: من قویام. میتونم همه اینا رو مدیریت کنم.
حداقلش اینه که گوش بدم. همراه باشم. سنگ صبور باشم.
اما یواشیواش نمیفهمی که اینا مثل پنجرههای باز توی ذهنتن که هیچوقت بسته نمیشن. مثل اپهایی که تو بکگراند گوشیت باز موندن و دارن باتریت رو میخورن. نه فقط باتری روانت، بلکه شارژ کل وجودت.
اولین قدم برای پس گرفتن انرژی و سلامت روانمون اینه که بفهمیم این سندرم واقعاً وجود داره. بشناسیمش. بپذیریمش.
و بعد از اون، یاد بگیریم که از فاز دلسوزیِ بیحد و مرز، بریم سمت دلسوزیِ استراتژیک.
تو این ویدئو 16دقیقه و 30 ثانیه در مورد این صحبت کردم که بر اساس یافتهها و تحقیقات، چرا این اتفاق میافته و چطور باید جلوش رو بگیریم.
لینک ویدئو یوتیوب :
همیشه در دسترس نباش، همیشه گوش شنوا نباش، همیشه به فکر حال بقیه نباش (سندرم فداکاری خرکی)
