دقیقن دو ماه پیش، رفتم از علی آجودانیان پرسیدم که مزیت ویرگول نسبت به بقیه ی سرویسای وبلاگی چیه، خیلی لطف کرد و اومد تو دایرکت برام توضیح داد. منم بعدش رفتم یه اکانت برا خودم ساختم ولی هی نشد که چیزی بنویسم توش.
امسال آبان که بیاد، ده سال از روزی که دست از نوشتن تو سر رسید و دفترچه و گوشه ی کتاب شیمی ورداشتم و اولین وبلاگمو ساختم میگذره. هشت سال تو سرویس ساده و معمولی پرشین بلاگ نوشتم تا دوسال پیش که با منهدم شدن بلاگفا، اسم سرویس بیان سر زبونا افتاد. تحت تاثیر تبلیغات زیاد بچه های بلاگفا و وعده ی نرم افزار "مهاجر" که همه ی پستا و نظرات وبلاگ سابقتو منتقل میکرد به وبلاگ جدیدت تو بیان، رفتم اونجا. خب سرویس مهاجر برا من جوابگو نبود. یه مشکلی در مورد کلمات کلیدی و ایناس گمونم. اولاش خب مهم بود، انگار که وسایلتو بذاری خونتون دست خالی بری یه خونه جدید. ولی بعدش کم کم یادت میره. بیان در مقایسه با سرویسای آنالوگ پرشین و بلاگفا خیلی خوبه. اخیرن هم امکانات جدیدی بهش اضافه شده، حالا اینکه چرا من دوس دارم ده جا بنویسمو خودم نمیدونم هنوز.
شاید چون به نظرم ویرگول یکم حس فاخر نویسی و تولید محتوا داره. آدم تو وبلاگش ممکنه هر چرتی بنویسه، ولی تا جایی که من بررسی کردم اصولن آدما اینجا چیزای بدردبخور مینویسن.
خب حالا شاید منم از این به بعد بیام چیزای فاخرمو اینجا بنویسم. چون الان حس میکنم به دلیل چرت نویسیه بیش از حد تو وبلاگم، مخاطبانش دیگه مطالب فاخرو برنمیتابن. البته من خیلی کم مخاطب و مخاطب خاص! دار هستم و سر جم همه ی فالووِرام در همه ی شبکه های اجتماعی 100 نفرم نمیشن. ینی میخام بگم خیلی خبری نیس. بیشتر خودم ترجیح دادم یه چیزایی رو بیارم اینجا.
حالا ممکنه بپرسین چیا رو. خب من یه گرافیستم،عکاسی درس میدم و زبان میخونم. درباره ی همه ی اینا ممکنه اینجا بنویسم هنوز دقیقن نمیدونم.
