مردان می‌نوازند
تا تو بخوانی
ای #زن
هوشمندی اجرا و پرفورمنس #پرستو_احمدی در #کاروانسرا، نمادین و قابل توجه بود. تمامی نوازندگان مرد بودند و تنها یک زن روی سن بود که خواننده و نماد صدای سرکوب‌شده بود.
پیمایش‌های مرتبط با حجاب در سال‌های اخیر به خوبی بیان‌گر این واقعیت خوشحال‌کننده هستند که تعداد مردان باورمند به #حجاب_اختیاری بسیار بالا است و مردان اگرچه نه به اندازه زنان، اما با اختلافی کمتر از ۲۵٪ (در بسیاری از پیمایش‌ها) به این ارزش انسانی باورد دارند یا احترام می‌گذراند.
در حقیقت حقوق زنان تبدیل به مساله برای بسیاری از مردان نیز شده است، و این نشانه‌ای بزرگ است که امید به #توسعه در #ایران_آینده را بسیار بالا می‌برد.
اما این‌که چرا این امر احتمال توسعه را بالا می‌برد؟
زنان اصلی‌ترین «دیگری» در جوامع مختلف بوده‌اند. بسیاری از حقوق مربوط به اقلیت‌ها با فاصله اندکی پس از موفقیت جنبش‌های زنان به رسمیت شماخته شده‌اند، از حقوق قومیتی تا حقوق انسانی زمانی به رسمیت شناخته می‌شوند که اغلب شهروندان توان پذیرش دیگری را یافته باشند.
جامعه‌ای که بتواند به چنین سطحی از هم‌دلی برسد، ظرفیت‌های بالاتری برای فهم «دیگری» دارد.
یادمان باشد که از منظر نورث، توسعه یعنی بازتر شدن نظم دسترسی به منابع. بازتر شدن یعنی توانایی پذیرش دیگری. یعنی «دیگری» نیز همان حقوقی که من دارم را داشته باشد.
و یادمان باشد که از منظر عجم‌اوغلو نیز، توازن قدرت جامعه-حکومت، اصلی‌ترین پیش‌نیاز توسعه است. اساسا حکومتی که پذیرش «دیگری» را به‌رسمیت می‌شناسد، می‌تواند قدرت را به جامعه واگذار کند.
نظریه‌های توسعه حاصل آزمایشگاهی به نام تاریخ هستند، تنها کسانی که تصورات ساده‌اندیشانه از جهان دارند، آن‌ها را نادیده می‌گیرند.
