در اخرین روزهای سال میلادی ۲۰۲۴، خبر شکلگیری یک هولدینگ مشترک میان هوندا، میتسوبیشی و نیسان، صنعت خودرو را دچار تغییرات بزرگی کرد.
از سوی دیگر صنعت خودرو یکی از صنایع پیشگام پس از صنعتیشدن است. مفاهیم مختلفی مانند تولید انبوه از دل این صنعت شکل گرفته است و به همین دلیل هم تحولات آن همچنان جریانساز و مفهومساز است.
این ادغام و همکاری که قرار است تا سال ۲۰۲۶ اجرایی شود، به منظور افزایش توان رقابتی با رقبا بزرگی مانند تویوتا و فولکسواگن است. اما چند نکته:
۱-در سال ۱۹۹۹ یک اتحاد راهبری (Strategic Alliance) میان نیسان و رنو شکل گرفت. اتحاد مشترک بر خلاف مدلهای تملک و ادغام (M&A) متداول منجر به شیوه جدید در اتحادهای راهبردی شد. در این مدل یک شرکت مشترک برای مدیریت ایجاد شد و همزمان رنو صاحب سهام ۴۳٪ نیسان و به صورت وارون نیز نیسان مالک ۱۵٪ رنو شد. مدلی که بعدترها بسیار مورد پژوهش قرار گرفت.
۲-در سال ۲۰۱۷ میتسوبیشی هم به آن اتحاد راهبردی افزوده شد. این مدل نه مشابه با همکاری مشترک (Joint Venture) بود.
۳-کارلوس گون شخصیت مورد توجه صنعت خودرو، در سالهای اخیر، مشکلات بسیار سیاسی و مالی یافت که منجر به فرار او شد. سرنوشت تلخی برای یکی از مهمترین شخصیتهای صنعت خودرو که بیارتباط با ساختار اتحاد راهبردی دو شرکت نبود! (پیشتر در خصوص او نوشتهام)
۴-اما مهمترین بخش خبر نگاه به #توسعه است. از دریچه این خبر میتوان به دیدگاه #نورث در خصوص توسعه نگاه کرد، که بزرگترین نشانه توسعهیافتگی، وجود نهادهای بزرگ است. از این دیدگاه، جامعهای توسعهیافتهتر است که در آن اعضا جامعه میتوانند در قالب سازمانهای بزرگ با هم همکاری کنند.
یکی از نشانههای کشور توسعهیافته آن است که سازمانهای بیشتر و بزرگتری دارد. حدود ۷ سال پیش آمار ایران را با آمریکا و انگلیس مقایسه کردم، که در آن مشخص شد مثلا آمریکا در حدود ۲۲ برابر سرانه ایران سازمان دارد. این غیر از ابعاد این شرکتهاست که شکافی عمیق را نشان میدهد.
شکلگیری سازمانهای بزرگ بخشی از فرآیند توسعه است. هر چه یک جامعه توسعهیافتهتر و توانمندتر میشود، یعنی در آن جامعه ظرفیت همکاری و شکلدهی به سازمانهای بزرگ بیشتر وجود دارد.
اگر تعریف توسعه را «ظرفیت حل مشاله به صورت جمعی» بدانیم، سازمان بزرگ یعنی یافتن ظرفیت کار جمعی بیشتر. روندی که در ایران امروز به سمت اتمیزه شدن است و به این ترتیب افراد قابلیت همکاری و اعتماد به هم را از دست میدهند و این به معنای آن است که جامعه توانمندیهای خود را دارد از دست میدهد!
در حقیقت اصلیترین فناوری و توانمندی، چیزی نیست جز توان مدیریت سازمانهای بزرگ!