رفقا سلام من تاب نیوردم و دیروز تو روز شلوغ سینما رفتم برای دیدن شبی که ماه کامل شد از نرگس آبیار افرین به همه عوامل گرچه نقد هایی که خونده بودم بهم میگف ممکنه از فیلم خوشم نیاد ولی حس درونیم میگف باید برم و این فیلم رو هر چه زودتر ببینم و الان چقدر خوشحالم از بابت این تصمیمم اگر علاقه دارین به دونستن واقعیتی که با گذشت زمان فراموش میشه بهتون پیشنهاد میکنم دیدنش رو و نرگس آبیار عجب موضوعی رو انتخاب کرده گرچه هنوز فیلم سرخپوست رو ندیدم و نمیتونم به جرعت بگم سیمرغ گرفتن الناز و هوتن به جا بوده یا نه اما بازی هردو به شدت باورپذیر و کاردرست بود
نرگس آبیار خیلی خوب داره جای خودش رو تو سینمای ایران باز میکنه و در سال های آینده باید شاهد اوج گرفتن نامش به عنوان فیلم ساز صاحب سبکی همچون تهمیه میلانی و پوران درخشنده باشیم
و اما نظرم راجب فیلم ..... از نگاه برخی تماشاگران فیلم عاشقانه نبوده ولی از نگاه من کاملا برعکس فیلم اونقدری عاشقانه بود که دونستن واقعیت تلخ و زجر آور اتفاقات اون طعم هلاهل نده. راستش بیشتر دارم فک میکنم چقدر کار دنیا عجیبه تو بچرخی بچرخی بچرخی از کل عالم عاشق دختری بشی که کیلومترها با تو فاصله داره،با دو فرهنگ متفاوت، عاشقش باشی عاشق!!!!!! نرگس آبیار به خوبی تونسته مرز بین عشق و نفرت درون یک زن رو نمایش بده اما به نظرم نقطه اوج فیلم جاییه که حمید برای کشتن فائزه در جداله نمایش بینظیری دیدم از دوراهی عقل و احساس حمید درمانده، از اینکه کاریو بکنه که عقلش میگه یعنی کشتن همسری که عاشق شده ولی الان نسبت به کشتنش حکم جهاد داره(چون به قول فیلم و از زبان خودش امیرش فرمان داده و روی حرف اون که نمیشه حرف زد عَدِلَش بر اساس دین خدا و کتاب قرآنه پس انجام حکمش بر من واجبه) و تمام خاطرات و لحظه های عاشقانه ای که با همسرش داشته. سوال اینجاست چی میشه که آدم به چنین دوراهی تو زندگیش میرسه؟چیکار کنه که نرسه؟ راستش اگه به نشانه هایی فیلم دقت کنیم از همون سکانس های اول میفهمیم مواجه حمید و کروکدیل هایی که دارن مرغ هارو تیکه تیکه میکنن با دندوناشون یا صحنه های تکراری از گاو ها و کشتن و سلاخی کردنشون یه جورایی داره درونیات و تمایلات حمید و حمیدهارو نشون میده که همه ما در معرض این اتفاق هستیم و چه هوشمندانه انتخاب شده. سکانس پایانی فیلم برای من به لحاظ محتوایی و روانشناسانه و البته کارگردانی فوق العاده ترین سکانس بود.
باید اعتراف کنم تبعیت بی چون و چرا از یک مسیر فکری که تهش میرسه به قتل و ادم کشتن رو اصلا نمیتونم تصور کنم آدمی تا کجا میتونه پیش بره که بعد ما داعش و القاعده و تمام گروه های تکفیری در طول اعصار رو ببینیم این ادما چی درونشون گم شده؟ چی درونشون کم شده؟( یاد جنگ صفین می افتم وقتی اسم از این آدم ها میاد به همون جهالت پذیرش و باور عوام که قران به نیزه دیدن و دست از جهاد برداشتن این طفلک هام با همون درجه از جهالت اجازه میدن رو باورهاشون کار کنن و شست و شوی مغزیشون بدن ) همه چیز براشون حب و بغض و مال دنیاست اینا دلایل خوبی برای سربریدن و قتل عام بقیه محسوب میشه یا چیز عمیق تری هست که درونیه عدم کنترل هوش هیجانی یا عدم آگاهی و فقر فرهنگی یا مثلا ضعف شخصیتی عدم رضایت از زندگی یا که چی....؟ شایدم بخش کوچیکی از یه برنامه ریزی بزرگن و اجرا کننده نقشه های شوم یه مشت تروریست که خودشون رو پشت نقاب دموکراسی قایم کردن و تا کار براشون سخت میشه دست به تحریم میزنن؟ شاید همشون مثه دونه های یه زنجیرن که کنار هم معنی میدن نمیدونم ولی دیدن این فیلم به من کمک کرد تا یه بار دیگه ازخودم بپرسم تو چقدر رو خودت و باورت هات کنترل داری چقدر تابع نظر و حرف بقیه رفتار میکنی؟ و چقدر آزادی تو انتخاب و تصمیمت( همون ویژگی برتری بخش انسان به نسبت سایر موجودات . اختیار)
روایت نرگس آبیار به درستی تونسته حق مطلب رو درباره فائزه نشون بده اما حقیقت خیلی متفاوت تر، ترسناک تر و فراتر از چیزیه که ما در این فیلم میبینیم در واقع آبیار با هوشمندی تمام داستان رو طوری تعدیل کرده تا با محورقراردادن واقعیت زندگی فائزه فقط بتونه اون رو به درستی به مخاطب بشناسونه برای فهمیدن داستان واقعی این اتفاق فک کنم بهتر باشه خلاصه گفت و گوی رضا رشید پور رو با مادر فائزه در قاب حالا خورشید ببینید لینک اون برنامه رو در زیر براتون میذارم
https://bit.ly/2K8qwqF
راستی شما این فیلم رو چه طور دیدین؟
