سفارشی سازی و شخصی‌سازی، هردو به حالتی از طراحی و تولید محصول اشاره داره که کاربران مختلف، در یک صفحه ی یکسان، اطلاعات مختلف و نا همسان رو ببینند. اگرچه این دو واژه گاهی به جای هم استفاده می‌شن، اما باهم متفاوت هستند.
شخصی‌سازی:
شخصی‌سازی به حالتی گفته میشه که سیستم، با استفاده از اطلاعاتی که به دست میاره، مطالب صفحه و فید کاربر رو بر اساس علاقه و نیاز کاربر نمایش میده. بزرگترین محصولی که می‌تونیم در این حوزه ازش نام ببریم اینستاگرام هست. اینستاگرام، پست های مربوط به علایق شما رو با استفاده از لایک، کامنت، سرچ و ... به دست میاره و به شما نشون میده.
مثال بعدی می تونه تبلیغات کلیکی در سطح وب باشه که بر اساس سن، جنسیت، تاریخچه جستجو و ... تبلیغات رو به شما نشون می ده تا برای تبلیغ کننده اثر بخشی بیشتری داشته باشه.
هدف ما به عنوان طراح محصول، ایجاد عملکردی هست که نیازهای کاربر رو پوشش بده و بر اساس اطلاعاتی که به دست میاره تنظیماتی رو به صورت اتوماتیک فعال و غیر فعال کنه.
دو نوع شخصی سازی وجود داره:
جنبه مثبت شخصی سازی اینه که کاربران نیازی به اکشن اضافه ندارن و تمام کارها به عهده سیستم هست. این برای کاربرانی که خودشون از علایق و خواسته هاشون مطمئن نیستن تجربه ی بسیار خوش آیندی درست می‌کنه. اما این موضوع محل جنجال و اختلاف نظر زیادی بوده. سیستم ها برای شخصی‌سازی مجبور هستند کمی به حوزه فردی و خصوصی افراد دسترسی داشته باشن که این برای کاربران می تونه ناخوشایند باشه.
سفارشی سازی:
سفارشی‌سازی حالتی هست که توسط خود کاربر بر روی سیستم اعمال می شه و متکی به هوش مصنوعی هست.یک محصول می‌تونه امکاناتی برای تغییر پیکربندی، چیدمان، تغییر رنگ، تغییر تنظیمات و ... به کاربر بده تا کاربر بر اساس نیاز و سلیقه اون ها رو سفارشی‌سازی کنه.
سفارشی‌سازی و امکانات مرتبط با اون، حس تولید و طراحی رو به کاربران القا می‌کنن و باعث میشه اون‌ها احساس تعلق خاطر بیشتری به محصول داشته باشن اگرچه باید این نکته رو هم در نظر داشته باشیم که هزینه تعامل رو برای کاربر افزایش می‌دن.
نتیجه گیری:
سفارشی سازی و شخصی سازی هردو باید تجربه رو بهبود ببخشن. نه اینکه ضعف های ما در طراحی محصول رو پوشش بدن. هردوی این ها نیاز به بهبود و دولوپ در گذر زمان دارن و دائما باید این امکانات رو رو منطبق با نیاز های کاربر به روز رسانی کنیم.
