از یک جایی به بعد متوجه خواهید شد که دنیا همانند مادریست که در خیابان در حال پیاده‌روی با کودکش است و از آن مادرهاییست که نمی‌گذارد فرزندش لوس بار بیاید.
دنیا همیشه در حال رفتن است و اگر شما همانند کودکی که وقتی وسط خیابان چیزی را بی‌موقع طلب می‌کند و مادرش به او اهمیت نمی‌دهد بر زمین بنشینید و غصه بخورید و گریه کنید او هرگز برنخواهد گشت که به شما بگوید چه شده عزیزم؟ اشکالی ندارد و نوازشتان کند و از سر جایتان بلندتان کند، یا حتی منتظر شما نمی‌ماند تا از سرجایتان بلند شوید و با او همراه شوید
او همچنان به رفتنش ادامه می‌دهد و شما هم هرچقدر بنشینید و پایتان را بر زمین بکوبید و گریه‌زاری و لج‌بازی کنید او اهمیتی نمی‌دهد و به رفتنش ادامه خواهد داد و دورتر خواهد شد و اگر باز هم ادامه دهید آنقدر دور خواهد شد که احتمالا گمش خواهید کرد و آن‌وقت دیگر پیدا کردنش سخت خواهد بود.
اگر می‌خواهید با دنیا همراه شوید باید دست از گریه‌زاری و لج‌بازی بردارید، خودتان بلند شوید، بدوید، دستش را بگیرید و با او همراه شوید؛
این دنیا بچه‌هایش را لوس بار نمی‌آورد.
