به یاد امید جهان
(دکتر حجت بقایی)
در سکوتِ شب
صدای تو میپیچید
مثل نغمهای که باد نمیبرد.
امید
تو رفتی اما
صدایت هنوز در گوشِ زمان طنینانداز است
مثل ستارهای که
از آسمانِ دل نمیافتد.
آهنگهایت
قصههای ساده عشق و زندگی
میمانند
در ذهنهای خسته
و جرقهای میشوند
در دلِ ما.
امید
ای که رفتی
ولی ماندی در یاد همه ما
شعلهای هستی که
هیچگاه خاموش نمیشود.
+روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه
