ریشه ی واژه ی جوانی در جویدن است؛ جوان کسی ست که هنوز میل و قدرت جویدن دارد. هدفِ جویدن، آماده کردن غذاست برای هضم و جذب. جویدن اولین کاری ست که بدن ما با ورودی های محیط می کند. اما ورودی ها همیشه غذاهای خوراکی نیستند. ذهن و روح ما هم نیاز به تغذیه دارند. فارغ از سن شناسنامه ای، هر نشانه ای که از میل انسان برای دریافت ورودی های جدید و تبدیل کردن آن ها به انرژی و کار ببینیم، نشانه ی جوانی ست. جوامع هم می توانند جوان یا پیر باشند. جامعه ای که توان جذب و هضم معارف و تجربیات دیگر فرهنگ ها را داشته باشد، جوان می ماند. هر دانشی که توان دیدن و تبیین پدیده های جدید را داشته باشد جوان می ماند. جوانی محکم ترین پاسخ انسان است به تهدید دائمی و ناگزیر مرگ.
ما ممکن است در سنین پایین جوانی مان را از دست بدهیم و یا تا آخرین لحظه ی حیات حفظش کنیم. هرچه که ما را تازه می کند اکسیر جوانی ست. کلیشه ها و عادات و روزمرگی ها قاتل جوانی اند. البته هر امر مکرری لزوماً عادت نیست و عادی نمی شود اگر بتوانیم خاصیت جوندگی مان را دائم حفظ کنیم. روزمرگی یعنی عادت به لقمه های آماده ی از پیش جویده شده. جوانی یعنی جرأت تجربه کردن و پختگیِ حاصل از آن. جوانی یعنی مواظب دندان هایت باش؛ غذاهای جدید را با دقت انتخاب کن و با جسارت گاز بزن. جوانی یعنی خُرد کردن سختی ها لای دندان های آسیا؛ یعنی شکافتن نرمی ها با دندان های پیش. جوانی یعنی چشیدن دمادم زندگی تا لحظه ی آخر. ما جوان به دنیا می آییم و سزاوار است که جوان نیز از دنیا برویم.
محمدعلی شمس
23:59
۵ آذر ۱۴۰۰
