ما، من و خواهرم فرشته، همیشه هم اینطوری نیستیم. یعنی در بیشتر مواقع اینطوری نیستیم! اینطوری که میگم یعنی رفیق و دوست و هم رنگ و زبان !! و از اونجایی که این روز ها یکم وضعیت حساس تر و خطر ناک تره، تصمیم گرفتم، ادم هایی که از بیرون به خونمون میان رو نه فقط یک‌ناقل بلکه خود ویروس در نظر بگیرم. حالا شما تصور کن خواهر بزرگ‌خانواده، که معمولا تو فیلمای قدیمی سینمای کلاسیک ایران ازشون با نام “عمه خانم” یا “بزرگ خانم” یاد میشه با یه ظرف پلاستیکی قرمز وارد خانه میشه. وقتی سر تا پای خونه و من رو خوب بر انداز میکنه، یه طوری که انگار من مسئول فروپاشی دنیا هستم، یه پوزخند تلخی بهم میزنه. ولی من اصلا برام مهم نیست چی میگه یا چجوری نگاه میکنه، چون میدونم تو دلش هیچی، و توی ظرف یه چیزی هست. همه ی تمرکزم رو روی ظرف پلاستیکی جمع میکنم. در حالی که میخوام اشتیاقم رو پنهان کنم، خیلی بی تفاوت میگم: “چیه اون ظرف؟ یکی از ظرفای مامانه که قبلا بهت داده بود؟” وقتی چشم غره ای از اعماق نگاهش به بلندای قدم بهم تحویل میده میگه؛ “دلم برات سوخت، واست کیک درست کردم.”
از اینجا به بعد داستان فرق میکنه، عمه خانم تبدیل شده بود به کوزت که تناردیه رو بخشیده و براش کیک هم درست کرده! با خنده ی احمقانه ای بهش میگم “چقدر تو خوبی، از این کارا هم بلدی مگه؟” و خیلی ناشیانه و نابلد در ظرف رو باز میکنم.
وقتی چشمم به جمال دلربا و بافت اسفنجی کیک میخوره، حس عذاب وجدان و حسرتی وصف ناشدنی به وجودم سرازیر میشه، که بابا من کیک نمیخورم! قیافم طوری در هم فرو میره که فرشته میفهمه چه حسی دارم و میگه: “رژیمیه رژیمیه، هیچی نزدم توش، فقط یه قاشق عسل داره” بعد از خوردن اولین قاشق دلم میخواست تک تک زنبورایی که تو ساخت اون یه قاشق عسل زحمت کشیدن رو پیدا کنم، شاخک هاشون رو ببوسم و بهشون بگم که چقدر قدردانشونم. تو این عوالم بودم که فرشته خیلی از خود راضی و طوری که جواب سوال رو بدونه ازم پرسید: “چطور شده؟ خوبه؟” در حالی که دستام میلرزید، به خودم فائق اومدم و بهش گفتم، “اِی، بد نیست، فک کنم هل کم زدی! دفعه ی بعد بیشتر دقت کن”
در حالی که ظرف رو بغل گرفته بودم و به مامان میگفتم “این کیک برای بقیه ضرر داره” رفتم تو دور ترین نقطه ی جهان، تنهایی، بهشت رو تجربه کردم !
