بهارانه..

پيوند بزن

اين رگ وريشه‌ی فرتوت را

به بهاری كه تویی

به خزانی كه منم

به چشمه‌ساری كه از چشم تو

به زمينی كه خشكيده منم..

نیلوفر ثانی

مونس جان

بهار از آن فصل‌هایی‌ست که آدم را در قطب شیدایی‌اش مدام دچار شور و هیجان می‌کند. اصلا مگر می‌شود بهار باشد و سایه یأس و ناامیدی از سرمان کوتاه نشود؟ مگر می‌شود بهار باشد و عطر خوش گلها، امان‌مان را نبرد؟

آدم در بهار، دلش هر چه بیشتر تماشا می خواهد. زل بزند به آسمان، به درختان، به گلها، به پرنده..، اصلا هر سرسبزی برایشان قشنگی دارد.

بهار آدم را مهربان‌تر و لطیف‌تر می‌کند. لبخند از گوشه لبش نمی‌افتد و رویاهایش صد برابر بیشتر، هوایی‌اش می کند.

بهار طعمِ خوش دوست داشتن را لذت بخش تر و حضور کسانی که پرمهرند و عزیز، دلچسب تر می کند

حالا که بهار و زیبایی‌هایش برقرار، مونس جان بیا و چشم های مرا، به دیدارت بنوران..و سینه‌ام را در عطش عشقت، بباران...

نیلوفر ثانی