باخت در بزنگاهی که فکرش را نمی کنی به همان میزان تلخ است که برد در شرایط پیش بینی ناشده شیرین می نماید. فوتبال ایران نمایه ای از این دو ویژگی را همواره تجربه کرده است. تلخی شکست های غیرمنتظره و شیرینی پیروزی های شگفت انگیز. در فوتبال جهان شاید تا حدودی بتوان این ویژگی ها را در تیم آرژانتین مشاهده کرد. تاریخ فوتبال آنها نیز سرشار از شکست های تلخ و پیروزی های شیرین است اما گویی تقدیر فوتبال قصد دارد همچنان مردم ایران و آرژانتین را تشنه موفقیت نگاه دارد.
داستان تلخکامی فوتبال ایران از همان نیمه نهایی معروف جام ملت های 1980 آغاز می شود و اکنون 39 سال از آن روز می گذرد. جالب اینکه آرژانتینی ها نیز مدت هاست در کوپا آمریکا قهرمان نشده اند و 26 سال در حسرت قهرمانی مانده اند. اما روایت ما از فوتبال ایران به باخت هایی مربوط است که در نیمه نهایی ها متحمل شده ایم. ایران در 1984 با گل به خودی دقیقه 87 شاهین بیانی، جام را دودستی به عربستانی ها تقدیم کرد. در 1988 داور انگلیسی گل کرمانی مقدم را مردود کرد تا باز هم جام به ریاض برود. در 1992 و در بازی سوم مرحله گروهی با تک گل کازویوشی میورا به ژاپن بازی را باختیم البته دوسال بعد آنها را در مقدماتی جام جهانی 1994 شکست دادیم تا همان باخت مقابل ما باعث نرفتنشان به جام جهانی شود. در جام ملت های 1996 نیز با تیم دوست داشتنی آن نسل به جمال قندور داور مصری بازی را باختیم. از آن روز تاکنون به غیر از شیرینی زایدالوصف پدیدآمده از حماسه ملبورن و باوجود صعودهای دیگر به جام جهانی اما تصویر فوتبال برایمان شادی بخش نبوده است تا زمانی که کی روش نسل فوتبال ایران را تغییر دهد.
کی روش ایران را دوبار پیاپی به جام جهانی برد و بسیار به فتح جام ملت های آسیا نزدیک کرد اما این بار هم تقدیر گوشمان را پیچاند تا به ضعف هایمان بیشتر پی ببریم. ایران و آرژانتین قربانیان بزرگ احساس و هیجان در بازی هستند و تا زمانی که این شور همراه با منطق نشود و به یک عنصر نهادی در باور و اندیشه بازیکنان فوتبال در این دو کشور شکل ندهد فتح جام ها تنها رویاهایی در دوررس است به سان ستاره هایی که در آسمان می درخشند اما دست ما به آنها نمی رسد چون باورمان را بر مدار منطق قرار نداده ایم.
تیم ما باخت و کی روش پس از هشت سال زخمت بسیار ایران را ترک می کند و من همیشه به یاد او خواهم بود و نامش را در خاطره هایی که از فوتبال دارم ثبت خواهم کرد تا یادم باشد روزگاری در فوتبال ایران یک سرمربی بزرگ ظهور کرد و حسرت باختن به آسیایی ها را نیم دهه بر دل همه تیم های بزرگ این قاره گذاشت. خداحافظ کی روش.
