اگر اجاره نشين ها را بهترين فيلم كمدي سينماي ايران پس از پيروزي انقلاب اسلامي برشماريم سخني به گزاف نگفته ايم. يكي از نقاط اوج كارگرداني داريوش مهرجويي، موفقيت خود را از پرداخت هوشمندانه به موقعيت درحال گذار جامعه از سنت به مدرنيته و توجه به سوژه اي وام گرفت كه همچنان محل بحث است؛ سوژه مشكلات آپارتمان نشيني و آسيب هاي نگاه دلالانه به اقتصاد.
اجاره نشين ها از همان سكانس ابتدايي ميخ خود را محكم مي كوبد و با شناساندن درست شخصيت ها و وضعيت هر يك از اين افراد در آن ساختمان رو به خرابي، توانسته تا يكي از بهترين شروع هاي 4 دهه اخير سينماي ايران را به نام خود كند.
فيلمبرداري اجاره نشين ها در نماي دروني ساختمان، وسط خیابان پیامبر و نمای ظاهری آن نیز روبروی نیروگاه برق آلستوم قرار داشت که تمام اطراف این نیروگاه نیز بیابان بود.
مهرجويي براي آن كه همه اتفاقات اين فيلم طبيعي جلوه كند از بازيگران اصلي مي خواهد تا درصحنه ها ايفاي نقش داشته باشند كه براي مثال مي توان به سكانسي اشاره داشت كه كتابخانه روي سر ايرج راد مي افتد. همچنين مي توان به دو صحنه اي اشاره كرد كه براي اكبر عبدي رخ مي دهد. در صحنه اول عبدي مشغول اصلاح صورت خود در دستشويي و آوازخواني است كه ناگهان لوله ها مي تركد و آب با فشار به روي او پاشيده مي شود يا صحنه اي كه وي به بنگاه معاملات ملكي مي رود و بدون توجه به رنگي كه روي سيم تلفن ريخته شروع به شماره گيري مي كند و تلفن در دستانش منفجر مي شود.
اين صحنه ها به دليل پرهيز مهرجويي در استفاده از اسپيشيال افكت چنان طبيعي جلوه مي كند كه در نگاه هاي امروزي هم از مخاطبان تشويق و تحسين مي گيرد. اوج كارگرداني مهرجويي در خلق چنين صحنه هايي هم به سرازيري آب منبع بزرگ روي پشت بام در داخل ساختمان باز مي گردد كه اجاره نشين ها را به يكي از مهم ترين تجربه هاي فيلمسازي ايران در ژانر كمدي و خلق موقعيت هاي كميك بدل ساخته است.
كوتاه سخن اينكه بازي هاي درجه يك بازيگران فيلم، فيلمنامه جذاب و كارگرداني هوشمندانه مهرجويي يكي از قله هاي فيلمسازي و از معدود تجربه هاي كمدي سينماي ايران را پديد آورده است كه در گذر زمان كهنه نمي شود و مهم ترين تجربه ثبت زيست شهري تهران در اواسط دهه 60 محسوب مي شود.
