کد مورس (Morse code) روشی برای انتقال پیام و اطلاعات است که در آن از یک رشته نشانه‌های بلند و کوتاهِ استاندارد به نام خط و نقطه استفاده می‌شود؛ و همچنین در تلگراف نیز بکار گرفته می‌شود.
کد مورس در میانه دهه ۱۲۱۰ هجری خورشیدی توسط سموئل مورس ابداع شد و چندی بعد در ارتباطات تلگراف مورد استفاده قرار گرفت. در آغاز دهه ۱۲۸۰ هجری خورشیدی از آن به‌طور گسترده برای مخابرات رادیویی استفاده شد.
امروزه با گسترش روش‌های ارتباطاتی پیشرفته‌تر دیگر از کد مورس استفاده‌ای نمی‌شود مگر در برخی مواقع ضروری یا موارد تخصصی همچون ایستگاه‌های ناوبری یا پیام‌های رادیویی آماتور. کد مورس همچنین در ارتباطات میان زندانی‌های که اجازه صحبت ندارند و دهنشان بسته‌است بسیار کاربرد دارند و همچنین با دست و دندان می‌توان ارتباط بر قرار کرد
این زبان ۳ حالت نوشتاری، شنوایی و دیداری دارد.
حالت نوشتاری این زبان از تعدادی نقطه(.) و خط تیره (-) ساخته می‌شود.
در حالت شنیداری از دو صدای «دیت» و «دا» ساخته می‌شود که dit هم ارز با نقطه و dah هم ارز با خط تیره است.
در حالت دیداری هم می‌شود از چراغ قوه استفاده کرد، بدین صورت که برای ارسال نقطه‌ها چراغ قوه را فوراً روشن و خاموش کنید و برای ارسال خط تیره‌ها چراغ قوه را روشن و بعد از گذشت زمانی (معمولاً ۳ برابر زمان نقطه‌ها) خاموش کنید.
