گاهی غیرت مسئولیت‌پذیری و عطش سازندگی، شخص را می‌رساند به آرزوی قربانی شدن در راه خدا. چون گاهی اشتیاق نقش‌آفرینی در رشد و تعالی بشریت در قلب، انقدر بالا می‌گیرد که تصمیم بگیری بهترین‌کار که سخت‌ترین کار است را متقبل شوی...
همیشه به ما گفته‌اند در داستان حضرت ابراهیم، خداوند نمی‌خواست اسماعیل را قربانی کند. می‌خواست ابراهیم را از بند تعلق و دلبستگی آزاد کند. لذا امتحانش کرد و وقتی سربلند بیرون آمد. متوجه شد از اول هم قرار نبود اسماعیل ذبح شود. این فقط یک امتحان بود...
اما زمان اباعبدالله همه چیز از اول مشخص بود. این خاندان انتخاب کرده بودند که برای برقراری و استمرار حق هر زمان شرایط به سخت‌ترین حالت رسید، مقدم بر همه، خود قربانی شوند و با خون خود روشنگری کنند. خون تزریق کنند و جامعه مرده را زنده کنند.
لذا خداوند قربانی ایشان را پذیرفت، برای رفع و دفع بلاهای بزرگتر که از بین رفتن دین و ارزش‌های الهی برای نسل‌های بعدی و بعدتر بود...
و بعد از قرن‌ها این سنت الهی ادامه دارد. همچنان با قربانی دادن بلا دفع و رفع می‌شود. و دیگر سطح امتحانات از بعد از اباعبدالله هم مشخص شده است..
حالا خود ابراهیم و یاران، باید قربانی شوند، تا بسیاری از ارزش‌ها زنده شود. استانداردهای اخلاق و اخلاص و پرتلاش بودن بالا رود. آدم‌ها متحول شوند. مسیرها تغییر کند، در این غربال آخرالزمان در امتحانی دیگر، بد و خوب از هم تفکیک شوند.
خوب‌ها خالص‌تر و پر تلاش تر و متواضع‌تر شوند. بدها یا شرمسار شوند و تغییر کنند. یا رسوا شوند و شناخته شوند.
و بلاهای پیچیده که از آن بی‌خبر بودیم دفع و رفع شود... گاهی با خودم می‌گویم خدا می‌داند چه خواب‌ها که ندیده بودند برای دوران انتخابات سال آینده و این قربانی ناگهانی، فرصت ابتکار عمل را از آنان گرفت...
ما امسال بزرگترین #قربانی_جمهور را به چشم دیدیم...
خدایا بسیار سخت بود گذشتن از «او» و یارانش، و صبر و تسلیم، سخت‌تر...
می‌دانیم این نیت را به احسن وجه از خود قربانیان راهت پذیرفتی... از سبک و روز و ساعت رفتنشان آشکارا هویداست... بر ما منت بگذار و آثار و برکات بی‌پایانش را بر عالم و آدم جاری و ساری فرما با جلو انداختن زمان ظهور مهدی موعود، صاحب عصر و زمان.
