تمام مشکلات این روزهای بهره وری خلاصه می شود در «عدم تمرکز». دست کم برای من که دلیل اصلی مشکلاتم به همین بر می گردد. حالا لزوما نه اینکه خودم نتوانم تمرکز کنم. گاهی اوقات حجم کارهایم زیاد است. گاهی اوقات فضا و اتمسفر یاری نمی کند. گاهی هم اصلا توقع من بالا است و ذات برخی کارها و فضاها تمرکزپذیر نیستند.
لزوما هم درباره بهره وری در کار صحبت نمی کنم. بهره وری در زندگی شخصی ام هم همین چالش را دارد. گزینه ها متعدد و میل به رسیدن بی نهایت. یکجا باید روی امیال کار کنی یکجا هم توقعت را از خودت کم کنی. اینکه می گویم گزینه ها زیاد است منظورم گزینه ها در زندگی است. شما بین تمام مشغله های کاری گزینه هایی مانند شبکه های اجتماعی - فیلم و سریال - روابط اجتماعی مثل شب نشینی با اقوام یا دوست و آشنا - اصلا دید و بازدید که بخشی از وظیفه عرفی است. نمی دانم چیزهای زیادی هستند که بعضا ازدیاد آن ها باعث می شود نتوانی تمرکز داشته باشی.
حالا من تلاش زیادی می کنم همیشه. از قبل به کارهای مختلف فکر می کنم و گاهی اوقات همسرم شاکی از این که برای فلان کار و بیسار کار چه کسی برنامه دارد که توقع داری من داشته باشم؟ گاهی اوقات هم خب من ترمز را می کشم و صبر می کنم و پیش خودم می گویم شاید اینجا مرز وسواسش باشد. اما نمی شود که نمی شود. مساله بهره وری نیست لزوما؛ به نقطه ای که مطلوب و رضایت بخش باشد نمی رسم.
نمی دانم چرا و چه باید کرد. این نوشته ها صرفا بلند فکر کردن بودند. اگر شما نظری داشتید این زیر بنویسید.
پن: عجب عنوانی شد. خوشم آمد. با توجه به دغدغه همیشگیام در زمینه بهرهوری و تمرکز میتوانم متنهایی را با عنوان فوق بنویسم.
