از چند روز پیش این مسئله ذهنم و به شدت درگیر کرده که ما آدما چقدر از خودمون شناخت داریم؟؟ چقدر قابلیت‌ها، مهارت‌ها و یا حتی نقطه ضعف‌هامونو می‌شناسیم، اینو تو پرانتز بگم چون در مورد این مسئله دارم می‌نویسم معنیش این نیست که من خیلی خودمو می‌شناسم و با کل قابلیت‌هام و نقطه ضعف‌هام کنار اومدم و ... نه والا از این خبرا نیست.
بیشتر از هر چیزی به نظرم مقوله‌ی استعداد و کشف اون https://www.bmn.ir/ برای کودکان یا برای نوجوونا و جوونا می‌تونه مهم باشه، چون حساس ترین بازه سنی‌شون رو دارن سپری می‌کنن و بقیه سالهای زندگیشون تا حدودی بستگی به این شناخت داره.
خیلی از ماها بعضی وقتا قربانی خودخواهی اطرافیانمون شدیم چون دم به دقیقه توی گوشمون خوندن قربون دختر مهندسم بشم، قربون پسر دکترم بشه، تو حتماً در آینده پزشک ماهری می‌شی تو اینجوری تو اونجوری و .... (اینم بگم من هم از این موضوع مستثنی نیستم.)
گاهی وقتا شاید کل تعطیلات عید و تابستون و زهرمون کردن تا به پسرخالمون نشون بدن ما استعداد موزیسین شدن داریم و کارایی که خودشون دوست داشتن انجام بدن و نتوستن ما رو مجبور به انجام اون می‌کنن و باهامون پزشو میدن ولی اون موقع اصلاً به این فکر نمی‌کنن شاید ما بتونیم به جای حروم کردن عمرمون واسه یادگرفتن ویولن که آخرشم وقتی داریم یه قطعه رو اجرا می‌کنیم به همه شنونده‌ها حس کشیدن پایه مبل روی سرامیک رو القا کنه، بتونیم بریم مهارت نقاشی رو در خودمون تقویت کنیم یا اصلاً نقاشیم نه، هیچ کاری نکنیم، هیچ مهارتی رو کسب نکنیم، حداقلش بشینیم تو خونه، پامون و دراز کنیم زیر کولر فیلم ببینیم، کتاب بخونیم و از زندگیمون لذت ببریم. خلاصه که خواستم این دغدغه فکریمو باهاتون به اشتراک بزارم تا اگر والد هستید به فکر بچه‌هاتون و سلامتی روحی و روانی و آینده‌شون باشین اگرم که معلم و مربی هستید یا هرکسی که به نوعی با بچه‌ها در ارتباطه، بدونید که شما هم در شکل‌گیری آینده اون بچه سهیمید پس خیلی راحت از کنارش نگذرید.
شمام میتونین برای کشف استعداد نظراتتونو بگین...
راستی میدونید چه استعدادایی دارین؟
