حس خوبیه وقتی با خودت به صلح میرسی
مذاکرات رو تموم میکنی
دیگه جنگی نیس
یه قطعنامه صادر میکنی برا خودت که قطع میکنه هرچی احساس معصومانه و کودکانه ای قبلا تو قلبت جریان داشتن
دیگه فعال های حقوق بشرِ توی خونت بازنشسته میشن
مثل همین عکس روی لبه ی یه پرتگاه میشنی و به مِه خیره میشی
به همه ی اون چیزی که میخوای میرسی
یه صلحِ ساکت و آرام
نه پرنده ای میرینه روی شونه ت نه ماشینی آبِ چاله رو میپاشه رو لباست
چون نه صبحدم به باغ میری و نه موسمِ بارون قدم به خیابون میذاری
اما این چیزیه که واقعا میخوای؟
حالا حقوق فعالای حقوق بشر رو کی میده؟ حالا که خبری نیست توی دنیا کی قراره جواب بچه های قد و نیم قد گزارشگر میانسال بی بی سی رو بده؟
