نسل ما دهه شصتی‌ها با دغدغه پیوند عجیب و تمام نشدنی بسته! از دوران کمبود شیر خشک و جنگ تا تحریم‌های ماندگار. به هر حال چاره‌ای نیست نگاه می‌کنیم و می‌خندیم! از آن خنده‌های بدتر از هزاران گریه. حلقه‌های ناامیدی را تنگتر میبینم اما چه حاصل، بر دردهای ما دوایی نیست جز امید.
گویند امید خود درد است، مجتبی جان شکوری هم هی گوشزد می‌کنه، انگار نسل ما برای درد کشیدن آفریده شده و حسرت‌های بی پایان.
الله اعلم!
