حالم از محیط هایی که همه دار نتوش ناله می کنن به هم میخوره.
میدونم شرایط خوب نیست، از نظر ما ایرانی ها و تا اونجایی که یادم میاد هیچ وقت خوب نبوده. تو تمام طول عمر 36 ساله ام تا اینجا حتی یک روز رو یاد نمیاد که یه نفر بگه "به به چه قدر اوضاع خوبه". حتی به کتب تاریخی و شعر و ادبیاتمون هم که نگاه کنی همچین جمله ای نمی بینی. 2500 سال تمدن، افتخار، اقتدار و مظلومیت!
راستی مگه میشه مظلومیت و اقتدار باهم جمع بشه؟ این چه ترکبیبیه که ظاهراً فقط ما ایرانی ها بهش رسیدیم؟ این مگه پارادوکس نیست؟ شما بالاخره یا مقتدری یا مظلومی. اگر مقتدری نیاز به بیان نیست.
