چرا زندگی اینطوری شد؟چرا مسائل خیلی روون پیش نرفت؟چطور سر چیزایی چالش داشتم که مطمئن بودم خیلی راحت پشت سر میزارمشون؟شاید به اندازه ی کافی باهوش یا توانمند نبودم،یا توی دهه ی بدی به دنیا اومدم؟و یا منطقه ی اشتباهی؟؟
واقعیت اینه: زندگی خیلی ناامیدکننده ست!من دنبال جملات روان شناسی زرد نیستم و راحت میگمش:
عزیزم زندگی ناامید کننده ست!!
اگه بخوای منتظرش بشینی لهت میکنه و تازه هیچکس قرار نیست بهت مدال بده یا حتی قبول کنه که تو و همسن هات "نسل سوخته" هستین!
ولی انصافا کی این فکرو تو سر ما انداخت که زندگی روون و منصفانه و پر از فرصت رشده؟
سوال خوبیه
این حاصل زحمات پی در پی جنبشی در دنیا به اسم نئولیبرالیسم یا لیبرالیسم کلاسیک هست. جنبشی که رویای آمریکایی رو به کمک تبلیغات،فیلم ها،اینفلوئسر ها و... تونست توی کله ی ما فرو کنه:
با خانواده ی با فرهنگت زندگی کن،تبدیل به بهترین شاگرد کلاس شو،مثل آب خوردن مدرک رو بگیر ،بیزنس میلیاردیت رو راه بنداز و با دوست دختر فوق العاده جذابت ازدواج کن و صاحب خفن ترین خونه ی خیابونتون و مدرن ترین خانواده ی شهر شو!
توی این سناریو حداقل 5 تا فاکتور انتسابی پیدا میشه که به طور میانگین شاید کمتر از 20% آدم ها به طور همزمان از اول مسیر داشته باشن.
درکنارش جنبش دیگه ای به اسم کاپیتالیسم، که مارو به سمت "ماشین بهتر بگیر!خونه ی بزرگتر بگیر!پول بیشتری دربیار،بهتر باش،بهتررر بااشش!"سوق میده.
پس الان به نظر میاد که همه ی این وسواس های فکری و بسیار دردناک درونمون،برنامه ریزی شده و تا حدود زیادی خارج از اختیار ما هستن.برای بدست آوردن این ارزش های نامحدود باید پیوسته کار کنیم و فقط برای گرفتن یه تایید ساده،صدبار دور خودمون بگردیم و این دقیقا هدف سیستم سرمایه داریه،برده های کاری که هیچوقت احساس کافی بودن ندارن.
و اما راجب زندگی،زندگی ای که مارو به شدت زخمی و عصبانی کرده.چیکار باید کرد؟
میتونیم پامون رو بزاریم رو زمین و بپذیریم،که شاید شانس نیاوردیم و یا به اندازه ی کافی آماده نبودیم و بررسی کنیم که تو دستمون چه کارت هایی داریم.اونجاست که بازی اصلی تازه شروع میشه.
-عصیانگر
