به رسم روزانه هایم و گاه دو روز درمیان، داستان کوتاهی را خواندم. به کوتاهی یک زندگی. برشی از ناب ترین لحظه هایی از یک خانواده که قصد مسافرت کرده بودند و به مسافرت رفتند و ...
"مری فلانر اوکانری".
چند سال می شد که نامش را در ساده ترین نحو ممکن به فراموشی سپرده بودم. هرگز نمی شناختمش، نمیدانستم زن است یا مرد. مجرد است یا شوهری هم مثل خودش که داستان کوتاه و مقاله نویس است، انتخاب کرده یا نه.
امروز دانستم که هرگز ازدواج نکرده بود. استادم نامش را در فقط در کلاس به زبان آورده بود.
امروز داستان کوتاهی از او خواندم و لذتش را بردم.
"آدم خوب کم پیدا می شود"
اوکانر نام عجیبی را بر داستانش انتخاب کرده بود.
به نظرم خواندن داستان فقط لذت بردن نیست. در لایه های پنهانش تامل نهفته است. نشانه هایی که ساختار داستان را زیر سوال می برد که با عاقلانه ترین احساس به تک تکشان پاسخ داده می شود.
بقایای مانده ی داستان را می شود از تامل در صحنه های آغازین داستان حدس زد و تا پایانش نقادانه خواند و کیفش را برد.
داستان را از یکمین جلد کتاب به نام "داستان و نقد داستان" با ترجمه احمد گلشیری خواندم. کنجکاو به نام "اوکانر" شدم و شاید وسواسی به این نام داشتم از سال ها پیش و در ناخودآگاهم!
موتور جستجو گر گوگل به من آموخت که او در سال ۱۹۲۵ در ساوانا، جورجیا در جنوب آمریکا به دنیا آمد و زندگی اش را به تلخی گذرانده و هیج خوشی را احساس نکرده بود که به بیماری لوپوس مبتلا می شود و پنج سال آخر عمرش را در مزرعه ی اجدادی اش در جورجیا می گذراند و در سال ۱۹۶۴ در سی و نه سالگی از دنیا می رود.
با خودم فکر می کنم که حیف شد که زود درگذشت که داستان بیشتری از او می خواندم. که حیف شد مادر بزرگ داستانش در "آدم خوب کم پیدا می شود" زانو زد و گودال پر از خون شد.
چه کسی مادر بزرگ و خانواده اش را با هفت تیر کشت؟
شخصیتی که نامش"ناجور" بود. از زندان فلوریدا فرار کرده بود. خشم داشت. نا امید بود و اوکانر با چنان نرمی و لطافتی این نا امیدی، خشونت و مرگ را در داستانش روایت می کند که شاهکار خلق می کند. مسحور قلمش می کند آدم را.
از نظر من خنده دارترین بخش از زندگی اش این بود که در اواخر عمرش خود را سرگرم پرندگان، غازها و اردک ها کرده بود!
من عاشق ارک بودم و عاشق تر شدم!
#پیمان_میرجوادی
