آدامس موزی ام را از دهانم در اوردم و در گوشه ی نلبکی گذاشتم تا قهوه ی تلخم را بنوشم قلم نوری را که همانند اتود دومیلی که قدیم ها برای نوشتن شعر استفاده میکردم را از رو میز برداشتم تا به ادامه ی فوتوشاپ عکس از سیاره ی قرمز ، مریخ بود کمی فکر کردم، آن دانشمندان در کره ی سرخ آب پیدا کرده اند، آب یخ زده!
معنی اش چه میتواند باشد؟
شاید انسان های اولیه در مریخ زندگی میکردند؟
شاید هم آدم فضایی ها بودند؟!
با صدای جوجه رنگی ها که به دلیل باز شدن در توسط مادرم وارد اتاق شده بود به خودم آمدم
مامانم در حال آب دادن به گل پتوس گفت:«پاشو بریم شام بخوریم ساعت 9 شبِ»
از اتاقم اومدم بیرون و بابام رو در حال نگاه کردن فوتبال پرسپولیس دیدم و سلامی بهش کردم.
اخه کی میتونه مثل من همچین داستان زیبایی با همچین مزخرفاتی بنویسه؟
نه به من بگین کی میتونه؟??
کانر جان پسرم در داستان خویش از اتود دومیل استفاده نکردی?
