آخرهای سال که می‌شه یه بغض خفه کننده‌ای پاش و می‌ذاره روی گلوم و هی فشار می‌ده و بلند تنوره می‌کشه که آی پریا امسال هم گذشت و هیچ کاری نکردی! خب حالا می‌خوام یه نگاهی به سالم بندارم ببینم واقعا این بغض حقه یا نه.
آره اگه بخوام درست نگاه کنم، می‌تونم به جرات بگم به هیچ کدوم از اهدافم نرسیدم و حتی شده از خیلی‌هاشون دورتر هم شدم اما خیلی چیزها به دست آوردم، عمده‌ی این چیزها یه سری تجربه‌ی تلخ و شیرین بوده که می‌خوام نتایجشون رو در ادامه باهاتون به اشتراک بزارم تا بدونم چه چیزهایی رو برای ادامه‌ی راه توی کوله پشتی ۹۸ جا بدم و چه چیزهایی رو توی سال ۹۷ جا بزارم.
این تجربیات به ۳ دسته‌ی مثبت، منفی و بایدها تقسیم می‌شن:
دسته‌ی اول: تجربه‌هایی که باید همیشه و همه جا توی کوله پشتیم باشن.
من هیچی بلد نیستم! به این مسئله خیلی اعتقاد دارم که دنیایی هم تجربه همراه خودم داشته باشم، بازم اول راهم و هر چی که بلدم بازم هیچه!
به جای انتقاد کردن از بقیه، از خودم انتقاد کنم.
هیچ وقت کسی رو قضاوت نکنم، من توی شرایط اون فرد نبودم و نیستم پس حق قضاوت ندارم.
خشمم رو کنترل کنم. با اینکه خشم یه نیروی محرکه قوی محسوب می‌شه اما گاهی اوقات کنترل کردنش واقعاً سخته!
از خودم خوشم می‌یاد. بالاخره به این باور رسیدم که تا خودم و دوست نداشته باشم، نمی‌تونم به چیزهایی مثل کارم، عشق بورزم.
نقص‌هام رو پذیرفتم و در تلاشم برطرفشون کنم.
هیچ وقت برای انجام هیچ کاری دیر نیست.
باید هدف گذاری‌های هوشمندانه‌تری داشته باشم.
از شکست و تغییر نترسم و قوی باشم.
دسته‌ی دوم: تجربه‌های تلخی که باید آویزه‌ی گوشم بشن!
عجول نباشم.
آرزوهای واهیم رو دور بریزم. اینجا ایرانه پس بی‌خیال آرزوهای خیلی بزرگ!
با حرص خوردن هیچ چیز درست نمی‌شه.
در حد خودم تلاش کنم، باید به این باور برسم که با یک دست نمی‌شه ۱۰۰ تا هندوانه برداشت.
مشکلات همیشه هستن پس غصه خوردن راه حل نهایی برای از بین بردنشون نیست.
غرور بی‌جا اصلا چیز خوبی نیست اما بیش از حد متواضع بودن بدتر از اونه!
همه چیز از همه کس ممکنه سر بزنه، پس توقع بی‌جا از کسی نداشته باشم.
باید‌هایی که برای پریای موفق سال بعد بهشون نیاز دارم!
طی سال آینده باید حداقل ۵۰ کتاب خونده باشم.
یاد بگیرم بیشتر عمل کنم تا اینکه حرف بزنم.
گاهی بیام ویرگول و محتوایی بنویسم :)
کمی مثبت باشم و مثبت فکر کنم!
برای خودم زندگی کنم، مگه چقدر زنده‌ام!
در پایان بهتر به سراغ مولوی بریم که خیلی زیبا کل حرف‌هام رو در ۲ بیت خلاصه کرده:
«تا در طلب گوهر کانی، کانی/ تا در هوس لقمه نانی، نانی/ این نکته رمز اگر بدانی، دانی/ هرچیز که در جستن آنی، آنی» خلاصه مطلب اینکه برای هر چیزی که دوست دارید بجنگ، نا‌امید نشید و ادامه بدید.
