خیلی خوب
اول از همه شاید لازم باشه که مکانیسم های دفاعی رو یه توضیح کلی بدم که چی هستن اصلا
مکانیسم های دفاعی همونجور که از اسمشون هم مشخصه سیستم های دفاعی ای هستن که از روان ما در برابر چیزهایی که اذیتمون میکنه و روانمون دوستشون نداره محافظت میکنن.مکانیسم های دفاعی خیلی زیادن. ولی معروف ترینشون که خود شخص شخیص فروید مطرحش کرده مکانیسم دفاعی سرکوبه. اگر بخوام یه توضیح خیلی مختصر در مورد سرکوب بگم باید اینو بگم که گاهی یک سری حوادث انقدرر واسه ی ما سخت و دردناکه که خودآگاه هیچ جوره نمیتونه باهاش کنار بیاد و میفرستش به ناخودآگاه. نتیجه این میشه که ما هرگز اون اتفاق رو نمیتونیم به یاد بیاریم ولی روی رفتار ما و افکار ما و کل زندگی ما تاثیر گذاره. بارزترین مثالی که براش میزنن هم دختریه که توی کودکی بهش تجاوز شده. شاید هرگز به زبون نیاره که بهش تجاوز شده ولی توی بزرگسالی به احتمال خیلی خیلی قوی توی ازدواج کردن و برقرار کردن رابطه جنسی و مراحل دیگه به مشکل برمیخوره و رفتار روانرنجورانه بروز میده. روانکاو باید با هزار روش و طی یک مدت خیلی طولانی اون احساساتی که توی لحظه ی تجاوز به فرد دست داده رو بیاره بالا و انقدر این کارو تکرار کنه تا این مشکل حل بشه.
حالا برگردیم به همون داستان مکانیسم های دفاعی
پس گفتیم که نهاد یه بچه ی تخس لج بازه و خود یه مامان عاقل منطقی و فراخود هم یه بابای سیبیلوی ایده آل گرا. این خانواده رو به روی یه فست فودی نگه میدارن و مادر و پسر پیاده میشن میرن توی فست فودی و فراخود میره دنبال جا پارک بگرده ماشینو پارک کنه.بچه گشنه اشه. اولین همبرگری رو که روی میز یه مشتری بیچاره میبینه رو میقاپه و میخورتش. مامانه(خود) تا میاد بچه رو جمع و جور کنه بچه نصف غذارو خورد. خود از یه طرف خیلی خیلی از کار بچه اش خجالت میکشه از اون طرف وحشتش میگیره که باباهه همینجوریشم حاضر نیست به این راحتی به این بچه غذا بده! الان بیاد ببینه بچه همبرگر یکی دیگه رو خورده سکته میکنه!!! پس مامانه شروع میکنه بهانه تراشیدن که: خوب بچه خیلی گشنه اش بود! گناه داشت! فکر کرد همبرگر خودشه! خیلی دیرکردی! تمام این بهانه ها انواع مکانیسم های دفاعی هستن ولی مهم ترینشون که همون سرکوبه به این صورت اتفاق میفته که مامانه تا قبل از این که فراخود پیداش بشه، دهن بچه رو تمیز میکنه،خرده نون هارو پاک میکنه و آقاهه رو راضی میکنه که در مورد همبرگرش حرفی نزنه و اصلا انگار نه انگار. خود نمیذاره که فراخود اصلا بویی ببره که بچه اش همبرگر یکی دیگه رو برداشته خورده!
پس تمام مکانیسم های دفاعی و فراموش کردن ها و انکار کردن ها و توپو تو زمین طرف مقابل انداختن ها و انواع و اقسام این تعدیل ها مسئولیت خود عه که بتونه بین لج بازی نهاد و گیرهای الکی فراخود تعادل ایجاد کنه و زندگی رو میسر کنه.
