شعرسپید #مریم_گمار

نشسته ام  بی چتر
زیر برفی که
نفوذ کرده
تا مغزِ استخوان

ببین!
پراکنده ام
در قامتِ باد

وَ می کارم
بذری عقیم
در ساعتی معکوس


مپاش نمک بر زخمِ آینه!
که درد می کشد
ریشه ی شعرم


حالا
هر قدر
بلند شوم
از هجای نور
باز
صخره ی شکسته ی حافظه 
جیغ می کشد
دریا را


نگاه کن!
هنوز...
واژه ای
نفس دارد
در سطر های نیم بند

بیاو شکوفه کن!

#مریم_گمار