می ریزد
از نگاهم
قطره
قطره
نور
بر سنگفرش رویا
آنجا که نواخته می شود
شعر
در جغرافیای چشمت
و پنجره ای دل بسته
به بانوی نسیم
ومرا می برد به میهمانی نخل های سوخته
به تماشای مرثیه ها
به صفحه بعد می روم
تا کودکِ ابر
برسد به پاهای ترک خوردهِ کویر
اکنون می توانم
پیاده شوم
از قطار زمان
و برگردم به شرجی گیسوانت.
مریم_گمار
۱۴٠۴/۸/۳٠
#شاعران_کرمانشاه
#شعرسپید
